Είναι παντού

Όπως όλα τα μέτρα της κυβέρνησης (και για να είμαστε δίκαιοι και όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων) τα ανακοινωθέντα για την οπαδική βία, έχουν σκοπό να δείξουν ότι κάνουν «κάτι», παρότι στην πραγματικότητα το πρόβλημα δεν είναι κυρίως ποδοσφαιρικό-αθλητικό, αλλά κοινωνικό και άρα μη-επιδεχόμενο επικοινωνιακές και επιφανειακές προσεγγίσεις. Δεν είναι οπαδική βία ή μόνον οπαδική. Είναι η ίδια βία με αυτή που υπάρχει παντού μέσα στην κοινωνία. Και είναι κυρίως νεανική βία. Γιατί βλέπουμε συνεχώς νέους ανθρώπους στα γήπεδα, μέσα σε σχολεία ή έξω από αυτά, να πλακώνονται μεταξύ τους – ή με την αστυνομία- να βγάζουν μέχρι και ανθρωποκτόνο διάθεση σε πολλές περιπτώσεις, αν κρίνει κανείς από τα όπλα που χρησιμοποιούν. Η βία είναι trend για ένα κομμάτι της νεολαίας. Είναι στα παιχνίδια που παίζει στην κονσόλα, στα βίντεο που χαζεύει και στα τραγούδια που ακούει. Ενα πρόβλημα σύνθετο, που δεν λύνεται με το πάτημα ενός κουμπιού. Απαιτεί έρευνα σε βάθος για τον εντοπισμό των πραγματικών αιτίων. Και μετά, πολλή και μεθοδική δουλειά, για τη θεραπεία τους. Όλα αυτά κανονικά θα έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητα και να αποτελούν την αφετηρία και τη βάση οποιασδήποτε σοβαρής συζήτησης. Γιατί έχουν μέσα τους πολύ θυμό και οργή; Και γιατί είναι οργισμένοι; Μήπως αν είσαι ένας πιτσιρικάς και αισθάνεσαι ότι είσαι αδύναμος, χωρίς προοπτική, με ασήμαντο αποτύπωμα, αυτές οι ομάδες σου ενισχύουν το αίσθημα του ανήκειν; Σου προσφέρουν ισχύ και ταυτότητα. Pride, respect και τα τοιαύτα, μπροστά σε αδιέξοδο με τόση αδικία και ανισότητες γύρω τους και με μηδενική προοπτική για το μέλλον τους;  Δεν μ΄ έχει πιάσει κοινωνιολογικός οίστρος. Αλλά ο βαρύς τραυματισμός του άτυχου αστυνομικού δεν είναι ένα απλό περιστατικό. Εντάσσεται σε μια αλυσίδα βίαιων περιστατικών – κι όχι μόνο στην Αθήνα κι όχι μόνο στα γήπεδα κάθε αθλήματος. Εντός ή εκτός αυτών… Τα γήπεδα είναι μόνο ένας θύλακας, ένας πίδακας που πετιέται από υπόγειο ποτάμι. Και η απάντηση δεν βρίσκεται μόνο στις οικονομικές ανισότητες και στη στέρηση των ευκαιριών.Όταν ένα κοινωνικό φαινόμενο – της νεολαιίστικης βίας – αυτοί που πρέπει, κάνουν και σ΄ αυτό επικοινωνιακή διαχείριση, τότε τα πράγματα είναι πολύ άσχημα και μάλιστα όταν ακούς αρμόδιο υπουργό να λέει  ότι αυτά είναι «κολοκύθια με ρίγανη».