Δεν είναι όλα εμπόρευμα

Κάνοντας μια γρήγορη δημοσκόπηση σε γνωστούς μας, με αφορμή τις αυξήσεις εισιτηρίων σε αρχαολογικούς χώρους και Μουσεία-  θα βρίσκαμε αρκετούς που θα έδιναν 30 , 50 ή και 70 ευρώ για να δουν από κοντά πχ το μνημειακό σύνολο της Ακρόπολης. Αυτό όμως, δεν σημαίνει ότι το ποσό αυτό είναι σωστό ή ηθικό να ζητείται από τον επισκέπτη. Δεν είναι ηθικό να κοστολογείται ο πολιτισμός με βάση την ζήτηση και το πόσα θα ήταν διατεθειμένος να πληρώσει κάποιος, γιατί τότε ο πολιτισμός γίνεται εμπόρευμα, απευθύνεται μόνο σε αυτούς που μπορούν να τον αγοράσουν και έτσι χάνεται το στοιχείο και η αίσθηση της ιστορικής κληρονομιάς, εθνικής και παγκόσμιας, που ανήκει σε όλους. Αν πράγματι πιστεύουμε σε αυτή την κληρονομιά ως παγκόσμια αξία, τότε το κόστος της πρόσβασης σε αυτή για τον επισκέπτη δεν θα έπρεπε να είναι υψηλό και κυρίως όσο αφορά εμάς τους κατοίκους αυτής της χώρας και κληρονόμους αυτού του πολιτισμού. Τα μνημεία πετυχαίνουν τον σκοπό τους όταν δεν είναι απλά τουριστικοί χώροι, αλλά συμμετέχουν ενεργά στη ζωή της πόλης και στην διαμόρφωση της κοινής μας συνείδησης για το τί ορίζουμε ως τόπο. Όταν οι χώροι πολιτισμού έχουν πανάκριβα εισιτήρια, η χρήση γίνεται αποκλειστικά τουριστική/εμπορική, αυτή η βιωματική σχέση μας με τα μνημεία και τον τόπο παύει να υπάρχει.