Το όνομα του Γερμανού υπουργού Οικονομικών – τότε στην παρατεταμένη περίοδο της οικονομικής κρίσης – προκαλεί τους πιο σκοτεινούς συνειρμούς. Την καταστροφή χιλιάδων ανθρώπων, τους άνεργους, τους άστεγους, τα πεινασμένα παιδιά των οικονομικά κατεστραμμένων οικογενειών, την επαναφορά των συσσιτίων, των ανθρώπων που αυτοκτόνησαν. Μία κοινωνία σε διάλυση και χιλιάδες χαμένες ζωές. Λέμε συχνά ότι “ο νεκρός δεδικαίωται” οπότε θεωρούμε πως είναι κακό να πούμε την αλήθεια. Κι όμως, υπάρχει μια παρεξήγηση όπως έγραψε πριν ένα χρόνο σχεδόν ο Απόστολος Δοξιάδης με αφορμή τον θάνατο κάποιοι γνωστού πλην αμφιλεγόμενου προσώπου: «Πολλές ανοησίες ακούμε, όποτε υπάρχει ευκαιρία, χάρη στην παρεξηγημένη έκφραση “ο αποθανών δεδικαίωται”, που οι περισσότεροι χρησιμοποιούν σαν να σημαίνει ότι αυτός που πεθαίνει δικαιώνεται — και άρα δεν πρέπει να τον κρίνουμε. Αυτός ο παράλογος ισχυρισμός οφείλεται απλώς σε άγνοια. Η πλήρης πρόταση, από την Προς Ρωμαίους Επιστολή του Απόστολου Παύλου (6:7) είναι “o γαρ απoθανών δεδικαίωται από της αμαρτίας”. Το ρήμα “δεδικαίωται” σημαίνει στην Κοινή, την γλώσσα της Καινής Διαθήκης, “απαλλάσσεται”, “λυτρώνεται”. H δε ερμηνεία του χωρίου, κατά την έγκυρη μετάφραση της Ελληνικής Βιβλικής Εταιρίας, είναι ότι στον αποθανόντα “η αμαρτία δεν έχει πια καμιά εξουσία”, κοινώς ο νεκρός δεν μπορεί πια να αμαρτήσει. Αυτό είναι όλο. Ούτε άφεση σημαίνει, ούτε συγχώρεση. Οι άνθρωποι κρίνονται από τι έκαναν όσο ζούσαν, όχι αφού πέθαναν. Και κανενός ο θάνατος δεν τον εξαγνίζει από τις πράξεις της ζωής του.» Και, δυστυχώς, αυτό ισχύει απόλυτα για την Ελλάδα και τον Σόιμπλε. Είναι αδύνατον να ξεχάσουμε.
Δεδικαίωται…
