Μαρία Καρυστιανού, μητέρα της 20χρονης Μάρθας, που σκοτώθηκε στο τρομακτικό δυστύχημα και η φωνή της ήταν φωνή των 57 νεκρών και των 180 τραυματιών. Μία ομιλία και ταυτόχρονα ετυμηγορία σκηνής αρχαίου δράματος. Υποκλίνομαι στην δύναμη και το σθένος αυτής της Μάνας, στο κουράγιο και το υψηλό αίσθημα ευθύνης της, σε όλα εκείνα που μετέτρεψαν τον αβάστακτο πόνο της σε αγώνα για δικαίωση, όλα όσα την κρατάνε όρθια και δεν έχει καταρρεύσει. Η συγκίνηση της σε κάποια σημεία της ομιλίας της, δεν αφαιρεί ούτε πέτρα από την τοίχο των στοιχείων και των επιχειρημάτων που οικοδόμησε με την κατάθεση της . Πέρα από αξιοπρεπής κραυγή πόνου, ήταν εμπεριστατωμένη καταγγελία για το έγκλημα και θέτει ερωτήματα που στέκουν αναπάντητα και στοιχειωμένα πάνω από τον τόπο του εγκλήματος. Παράλληλα, έδωσε στην εξεταστική επιτροπή μαθήματα ήθους. Αρχισε την κατάθεσή της όρθια λέγοντας «μιλάω εκ μέρους της κόρης μου, με απόλυτο σεβασμό για εκείνη και τους υπόλοιπους αδικοχαμένους επιβάτες» και όταν ολοκλήρωσε και ήρθε η στιγμή της αποχώρησής της από την αίθουσα, θα περίμενε κάποιος από τα μέλη της επιτροπής να εγερθούν σε ένδειξη έστω συμβολικού σεβασμού. Κάτι τέτοιο δεν έγινε. Αντίθετα βγαίνουν οι σφουγγοκωλάριοι να πουν ότι «πουλάει μελό», θέλει να εξαργυρώσει την απώλεια, γιατί προφανώς εκείνοι αυτό θα έκαναν. Εκεί είμαστε.
Μαθήματα
