Να σε πνίγουν τόσα πολλά “γιατί” και οι άλλοι να σου λένε «σώπα» (Μ. Λουντέμης)

Ίσως ακόμα πιο εξοργιστικό και απ’ το ίδιο το δυστύχημα στα Τέμπη, την αλυσίδα ευθυνών, της ύστερης προσπάθειας συγκάλυψης και παρεμπόδισης της έρευνας μέσω της αλλοίωσης ή της μη προστασίας των πειστηρίων που βρίσκονταν στο χώρο του δυστυχήματος, είναι κάποιοι που  προτρέπουν στην σιωπή του θανάτου. Κάποιοι, που κουνάνε  το δάχτυλο σε συγγενείς γιατί τολμούν να πενθούν με «θόρυβο». Όποιος έχει περάσει τη διαδικασία του πένθους για κάποιον αγαπημένο του, ξέρει: Δεν υπάρχει μαγικό ραβδί για να σταματήσει ο πόνος, να κλείσουν οι πληγές, να ξαναρχίσει να γυρίζει η Γη όπως πριν. Για τον καθένα το πένθος είναι μια απόλυτα προσωπική διαδικασία, που δεν ξέρει ούτε ο ίδιος που θα τον οδηγήσει. Εκτός κι αν είναι συγγενής θύματος της τραγωδίας των Τεμπών. Εκεί όχι, δεν δικαιούται να πενθήσει, όπως θέλει. Εκεί οφείλει να «υπακούσει» σε κάθε υπουργό, μητροπολίτη, δημόσιο λειτουργό, που έχει το θράσος να πει σε έναν τσακισμένο άνθρωπο ότι  ο πόνος του πρέπει να είναι «βουβός» ότι « έναν κεκοιμημένο τον τιμάς με σιωπή και προσευχή» πως «Αυτά συμβαίνουν. Πάτε στην εκκλησία να σας βοηθήσει. Κοιτάξτε μπροστά τη ζωή σας». Να σε πνίγουν τόσα πολλά “γιατί” και οι άλλοι να σου λένε “σώπα”. Μόνο που η  σιωπή δεν ταιριάζει στους τρομακτικά θορυβώδεις θανάτους. Και γι’ αυτό μαζί με τις μανάδες και τους πατεράδες, θρηνεί η πλειοψηφία του ελληνικού λαού γιατί μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει να τηλεφωνείς στο παιδί σου και η κλήση να μένει αναπάντητη. Μπορεί να καταλάβει τι είναι το άδειο κρεβάτι, τα παγωμένα από το θάνατο αντικείμενα ενός παιδιού που δεν θα τα αγγίξει ξανά. Γιατί, αυτή η μάνα, αυτός ο πατέρας, αυτό το παιδί, αυτός ο σύντροφός, τον άνθρωπο του που εξαϋλώθηκε εξαιτίας ενός κράτους ρουσφετιων και συμφερόντων, τον έχει στην καρδιά και στο μυαλό του ολόκληρο και όχι σκόνη. Ας γίνει αντιληπτό σε όλους: Θα πενθήσουν όπως θέλουν. Και όσο πιο «φωναχτά» το κάνουν, ίσως να πληθαίνουν και οι πιθανότητές τους για δικαίωση. Οι υπόλοιποι ας κουνάνε το δάχτυλο στον καθρέφτη κι ας φτύνουν στον κόρφο τους μην τύχει και βρεθούν στη θέση των συγγενών των θυμάτων. Κι ας σταματήσουν επιτέλους να τους κάνουν μαθήματα πένθους. Τα Τέμπη δεν πρέπει να γίνουν «ένα μακρινό γεγονός», ούτε στιγμιαία αναλαμπή στο ραντάρ των ανησυχιών μας. Γιατί η λήθη δεν είναι μια πράξη καλοπροαίρετης αμέλειας, αλλά μια επικίνδυνη παραχώρηση. Μία κακή ελληνική παράδοση σε έναν κύκλο εφησυχασμού και επαναλαμβανόμενης συστημικής αποτυχίας.