Για ένα «Zari»

Λυμένο καθώς έχουμε το ζωνάρι μας για καβγά, δεν χρειάστηκαν και πολλά – πολλά να στηθούν ρινγκ για ένα «Zari» , το τραγούδι το οποίο θα εκπροσωπήσει την Ελλάδα στη Eurovision. Η ανέξοδη πολεμική ρητορική που έχει αναπτυχθεί γύρω από την αξιολόγηση αναδεικνύει για μια ακόμη φορά την ευκολία να τοποθετούμαστε σε εύκολα ζητήματα. Ενα τραγούδι είναι γραμμένο για την Eurovision, ένα μουσικό πανηγύρι, δηλαδή, αλλά δεν μπορούμε να βγάλουμε από την εξίσωση την πατροπαράδοτη ελληνική σοβαροφάνεια, που επιμένει να αγνοεί τους βασικούς αισθητικούς και καλλιτεχνικούς κώδικες της Γιουροβίζιον. Σε κάποιους θύμισε Μπόλιγουντ, σε κάποιους τον νταλκά των ινδικών, σε άλλους «γύφτικα» και τέλος πάντων με στοιχεία που θα μολύνουν την εικόνα του υψηλού πολιτισμού που οφείλουμε να δείξουμε στους ξένους. Κάποιοι είδαν προθέσεις εθνικού αυτοσαρκασμού Είμαστε, λένε, ένα παζλ αταίριαστων στοιχείων κάλλους και ασχήμιας, ένα πάντρεμα υψηλής αισθητικής και κιτς, πολιτισμού και καλτίλας, πως το βίντεο του τραγουδιού  είναι ένα view master ελληνικού σουρεαλισμού μία έξυπνη «αποδόμηση» της τουριστικής Ελλάδας. Εν τέλει τα πάντα- από τα πιο χαλαρά ζητήματα, όπως η συμμετοχή σε μία ευρωπαϊκή τηλεοπτική γιορτή, έως τα πιο σύνθετα, όπως οι μεγάλες κοινωνικές προκλήσεις και οι εξελίξεις στην πολιτική σκηνή- μετατρέπονται σε ταυτοτικές διαμάχες, σε ατελείωτους culture wars, σε διχαστικά διλήμματα και αντίπαλα αφηγήματα. Και μιας και λέμε γνώμες ας μου επιτραπεί να πω κι εγώ μία και πετάξτε την: Η Ελλάδα πια δεν πουλάει μόνο σουβλάκια και τζατζίκι. Δεν είναι ο προορισμός που περιμένει τον Γερμανό με την άσπρη κάλτσα. Η Ελλάδα πέτυχε αυτό που πάντα ήθελαν οι μάνατζερ της «βαριάς βιομηχανίας» της: να μην περιμένει τον φτηνοτουρίστα που θα βολευτεί στα rooms to let. Η τουριστική μετάλλαξη της χώρας στα νησιά και στην Αθήνα (γιατί Αθήνα δεν είναι πέριξ του Μπαϊρακτάρη) συντελείται σε ένα άλλο επίπεδο και είναι σοβαρή, πέρα από  ληγμένα στερεότυπα.