Στη λακκούβα, στη λακκούβα…

Λάκκος (ο): Κοίλωμα στη γη, είτε φυσικό είτε σκαμμένο από τον άνθρωπο• αλλιώς, λακκούβα, βαθούλωμα, γούβα σύμφωνα με το λεξικό. Αλλιώς χαρακτηριστικά εμβλήματα πόλεων. Σπαρμένες δεξιά και αριστερά, αναρχοαυτόνομες, βαθιές, ρηχές, πλατιές, στενές. Πηγή κραδασμών, αναστεναγμών, τραυματισμών. Aιτία εκνευρισμού, πανικού και ατυχημάτων. Kανείς δεν εκπλήσσεται. O καθένας έχει μια λακκούβα στον δρόμο του ή στη γειτονιά του στην οποία πέφτει μέσα συχνά για να διατηρεί τη σχέση του μαζί της. Πού και πού αφήνει και κάνα τακούνι για δώρο. Δεν υπάρχει δρόμος, λεωφόρος, στενό και σοκάκι που να μην είναι τρύπιο. Λες και ψάχνουμε για χρυσό. Kανείς δεν ξέρει σε ποιον ανήκει ο δρόμος, σε ποιον ανήκει η πόλη, ποιος είναι ο υπεύθυνος για κάθε έργο, κανείς δεν καταλαβαίνει πότε αρχίζει και πότε τελειώνει το σκάψιμο, το μπάλωμα στο μπάλωμα. Αυτά σκεπτόμουν και τους στίχους ενός παλιού τραγουδιού: Ατυχής και ζαλισμένος/Έπεσα σε μια λακκούβα/Τι λακκούβα λακκουβάρα/Κι όλους τους χωρεί/Κόσμος σε απελπισία/Στη λακκούβα στη λακκούβα/Κάμερες και συνεργεία/Ώχου τι βοή…, ήρθαν στο μυαλό μου, βλέποντας φωτογραφίες ταρατατζούμ, με επικεφαλής τον Δήμαρχο, να επιβλέπει τη «μάχη» που δίνει η ΔΕΥΑΡ και ο Δήμος προκειμένου να κλείσει τις λακκούβες – τη «μάχη» του αυτονόητου δηλαδή- και φυσικά με το γνωστό αιτιολογικό «ενόψει της τουριστικής σεζόν» κοινώς έρχονται οι τουρίστες μη μας πουν και τριτοκοσμικούς, εμείς τις έχουμε συνηθίσει όλο το χρόνο.