Πολύ συζήτηση και αντιδράσεις έχει σηκώσει η απόφαση του υπουργείου Πολιτισμού, να επιβάλλει υποχρεωτική ποσόστωση «εκτέλεσης τουλάχιστον 45% ελληνόφωνων τραγουδιών ή ορχηστρικής μουσικής απόδοσης ελληνόφωνου τραγουδιού» σε διάφορους κοινόχρηστους χώρους « για την προστασία και διάχυση της ελληνικής γλώσσας, στο πλαίσιο της διαφύλαξης και ανάδειξης της άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς» Μερικά πρόχειρα ερωτήματα: Τι σημαίνει σήμερα «ελληνικό τραγούδι»; Ο,τιδήποτε έχει ελληνικό στίχο χρήζει αυτοδικαίως ενίσχυσης και υποστήριξης; Δηλαδή η τραπ με τους κακοποιητικούς, ρατσιστικούς στίχους, γεμάτους με χρήμα, όπλα και παράνομες ουσίες σε αφθονία, μάλλον δεν μας ενοχλεί, αλλά πρέπει να την ακούμε κι όσο ανεβαίνουμε από το ισόγειο μέχρι τον 3ο; Γίνεται, κι αν ναι ποιος θα το αποφασίσει, να τεθούν ποιοτικά κριτήρια για να μη γίνουν οι κοινόχρηστοι χώροι προέκταση των μπουζουκιών; Κι αν γίνουν, μας πειράζει; Κι αυτό το 45% ποιος θα το ελέγχει; Από την άλλη, τα όσα ανέφερε η υπουργός περί Γαλλίας και Ισπανίας, για να στηρίξει τις αιτιάσεις της είναι το λιγότερο, φαιδρά. Γιατί αν δει κανείς τι ισχύει για αυτά τα κράτη και το πώς επιδοτούν τη μουσική τους, θα δακρύσει. Η Ισπανία προϋπολογίζει περίπου 5,5 εκατομμύρια δολάρια, σε εθνικό και περιφερειακό επίπεδο, για την εξαγωγή της μουσικής της στο εξωτερικό. Η Γαλλία δε, που ανέφερε η κ. Μενδώνη, είναι πρώτη παγκοσμίως στις μουσικές επιδοτήσεις, επενδύοντας πάνω από 300 εκ. δολάρια ετησίως για τη μουσική της. Ομως εκεί ο Πολιτισμός εν γένει στηρίζεται αδρά. Αδρότερα, έστω. Στην Ελλάδα, κοιτίδα, υποτίθεται, του Δυτικού πολιτισμού, έχουμε και σε νούμερα και σε αναλογικούς αριθμούς τη χαμηλότερη οικονομική στήριξη του πολιτισμού. Από πολλές, πάρα πολλές, μα πάρα πάρα πολλές άλλες χώρες, που δεν βαυκαλίζονται ότι είναι και… κοιτίδες. Απέναντι σε αυτά η Ελλάδα έχει να παρουσιάσει μηδενικές απ’ ευθείας επιδοτήσεις για παραγωγή “ελληνικής μουσικής”, ελληνόφωνης, ή ορχηστρικής και την ανάδειξή της στο εξωτερικό.
Ζήτω το ελληνικό τραγούδι
