Ακούμε κυβερνητικά στελέχη, να δηλώνουν απέραντη κατανόηση στον πόνο των ανθρώπων που έχουν χάσει το παιδί τους στα Τέμπη και κατανοούν το δικαίωμα τους να λένε ό, τι θέλουν, στο Ευρωκοινοβούλιο και αλλού. Δηλαδή η διακηρυσσόμενη ευαισθησία τους στον ανθρώπινο πόνο και ο σεβασμός τους στους χαροκαμένους δεν τους επιβάλλει να προσέξουν αυτά που λένε και να απαντήσουν, αλλά να τους αναγνωρίσουν το ακαταλόγιστο; Με κάτι τέτοια έφτασε το 88% η δυσαρέσκεια των πολιτών σχετικά με την διαχείριση της υπόθεσης των Τεμπών. Καμιά φορά, η επικοινωνιακή διαχείριση μιας κρίσης μπορεί να αποδειχθεί χειρότερη και από την καθαυτό αντιμετώπισή της. Αυτό συμβαίνει με τα Τέμπη. Αποφασίζοντας να τηρήσει αυτήν τη στάση, η κυβέρνηση επιδεικνύει στην πραγματικότητα την αποσύνδεσή της από τον μέσο πολίτη. Μοιάζει να έχει χάσει κάθε αίσθηση του αντίκτυπου που είχε το δυστύχημα στην κοινή γνώμη και κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο. Η τραγωδία των Τεμπών έχει πληγώσει βαθιά την ελληνική κοινωνία. Είναι τέτοια η έκταση και η ένταση του θυμού, που δεν επιδέχεται μόνο νομικά επιχειρήματα και κοινοβουλευτικούς ελιγμούς. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς άσος της πολιτικής επικοινωνίας για να καταλάβει τι χρειάζεται για να επουλωθεί αυτό το τραύμα: ταύτιση με τους συγγενείς των θυμάτων, σκύψιμο του κεφαλιού, ταπεινοφροσύνη, βοήθεια με όλα τα μέσα και τρόπους για τη διαλεύκανση με ειλικρίνεια και ενσυναίσθηση.
Με κάτι τέτοια έφτασε το 88%
