Εκεί όπου όλοι νόμιζαν ότι κατάφεραν να περιορίσουν τις συνέπειες από την υπόθεση των Τεμπών, oχυρώθηκαν πίσω από το «ανθρώπινο λάθος» και το επιχείρημα πως «ατυχήματα με τρένα συμβαίνουν και στις πιο σοβαρές χώρες, παντού και πάντα», έρχεται το «συναίσθημα», όπως κι αν ορίζεται για τον καθένα μας, και βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Γιατί κάθε Ελληνας γονιός ταυτίστηκε με όσους είχαν τη δικαιολογημένη απαίτηση να φθάσουν σώα τα παιδιά τους στη Θεσσαλονίκη. Πίστεψε ότι ο θυμός θα παραγραφόταν με την εκλογική νίκη της. Σε κάθε περίπτωση, τα Τέμπη δεν ξεχάστηκαν και η κυβέρνηση έμοιαζε να ήθελε να ξεχαστούν με το ζόρι, γεγονός που κλιμάκωσε τον θυμό και γιγάντωσε τη δυσπιστία. Προφανώς, συμβάλλει η αξιοπρεπής, θεσμική και σθεναρή αντίδραση γονέων των θυμάτων του τραγικού δυστυχήματος. Αποδεικνύει, ένα χρόνο μετά, ότι τα μεγάλα πένθη είναι βραδείας ωρίμανσης. Το πένθος ελέγχει, δεν ελέγχεται. Συμπεριφέρεται όπως το νερό: ακολουθεί διαδρομές απρόβλεπτες και δυσανάγνωστες. Αρκεί και μια μικρή, ανεπαίσθητη, ρωγμή για να διοχετευθεί και να προκαλέσει ζημιές…
Είναι βραδείας ωρίμανσης…
