«Το περιπολικό δεν είναι ταξί», λέει το ευσυνείδητο όργανο στην 28χρονη Κυριακή που τηλεφωνεί στην Άμεση Δράση. Και λίγο μετά δολοφονήθηκε. Η συνομιλία της 28χρονης με τον αστυνομικό της Άμεσης Δράσης είναι ένα από τα πιο τρομακτικά πράγματα που έχω ακούσει ποτέ και παράλληλα, μία από τις πιο εναργείς συνόψεις της ανίατης αρρώστιας που μαστίζει αυτό το οποίο αποκαλούμε κράτος. Είναι σαν να άνοιξε πάλι το κουτάκι της γνωστής ανευθυνότητας. Όλο και περισσότερα στοιχεία βγαίνουν στη δημοσιότητα, ξετυλίγοντας το απέραντο νήμα της αναλγησίας. Γινόμαστε μάρτυρες μιας σειράς αποκαλύψεων και μιας ντροπής στην ολότητά της. Η Κυριακή δεν είναι μόνο ένα ακόμη θύμα γυναικοκτονίας, αλλά κι ένα σύμβολο της πτωχευμένης εμπιστοσύνης του πολίτη, σε ένα ανύπαρκτο σύστημα θεσμικής προστασίας. Ένας κατακυνηγημένος άνθρωπος που μέτραγε δευτερόλεπτα ζωής, πίστεψε ότι υπάρχει πια πλαίσιο στήριξης για γυναίκες που βρίσκονται σε τέτοια κατάσταση, που κινδυνεύουν, νόμιζε ότι δεν είναι μόνη και έκανε λάθος. Εσπευσε το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη να «καρατομήσει» πέντε εμπλεκόμενους αστυνομικούς. Και λοιπόν; Κάποιοι άλλοι με την ίδια ακριβώς «εκπαίδευση» και νοοτροπία θα έρθουν στη θέση τους. Όλοι εκείνοι που «οργάνωσαν» το μπάχαλο που έκριναν κάποιους ικανούς να αναλάβουν πόστα και εγκατέστησαν την δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία, απάθεια, έλλειψη επαγγελματισμού και ευαισθησία, θα μείνουν στο απυρόβλητο. Για λίγο καιρό θα κουδουνίζει στα αυτιά ορισμένων από μας η κραυγή του θύματος, «Χάνομαι…». Μετά θα το ξεχάσουμε κι αυτό μέχρι την επόμενη τραγωδία. Ισως τελικά είχε δίκιο ο τηλεφωνητής του «100» όταν είπε στην Κυριακή ότι το περιπολικό «δεν είναι ταξί». Ενας ταξιτζής θα είχε πιθανότατα, επιδείξει περισσότερη συνείδηση, θα είχε ανταποκριθεί νωρίτερα στο κάλεσμά της, θα την είχε συνοδεύσει μέχρι το σπίτι, θα περίμενε και να μπει ώστε να βεβαιωθεί ότι θα ήταν ασφαλής.
«Δεν είναι ταξί»
