Αλήθειες για τη βία στα γήπεδα και τις διαχρονικές ευθύνες, παραθέτει στη συνέντευξή του σήμερα στη «δημοκρατική» ο ενωσιακός προπονητής Μικτών ομάδων Δωδεκανήσου -αγοριών U16 & U14 , κοριτσιών U15- License UEFA A κ. Γιώργος Τριχιάς, με αφορμή τα θλιβερά επεισόδια στον αγώνα Ηρακλή Λάρδου – Ποσειδώνα Καρπάθου για τα οποία έχει επιληφθεί η Δικαιοσύνη.
Ο κ. Γ. Τριχιάς, δηλώνει αισιόδοξος για την αλλαγή νοοτροπίας, όμως όπως λέει, ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς και επισημαίνει ότι μερίδιο ευθύνης για το διαχρονικό αυτό φαινόμενο έχουν και οι γονείς και οι προπονητές των παιδιών και όσοι εμπλέκονται στην διαπαιδαγώγηση και εκπαίδευση των μικρών αθλητών.
«Οσο οι γονείς στέλνουν τα παιδιά τους σε Ακαδημίες, είτε ποδοσφαίρου, είτε μπάσκετ, είτε οποιουδήποτε άλλου αθλήματος, βλέποντάς τα ως «επένδυση» κι όσο εμείς οι προπονητές θέλουμε να ικανοποιήσουμε το κομμάτι της ματαιοδοξίας μας μέσα από τις επιτυχίες των ομάδων στις παιδικές ηλικίες, η βία θα εξακολουθήσει να υφίσταται», λέει χαρακτηριστικά ο ενωσιακός προπονητής Μικτών ομάδων Δωδεκανήσου, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου για την επόμενη γενιά αθλητών..
• Κύριε Τριχιά, θα ήθελα να ξεκινήσουμε τη συνέντευξη από το άγριο ξύλο μεταξύ ποδοσφαιριστών και τη δολοφονική “καρατιά” που είδαμε στον αγώνα Ηρακλή Λάρδου – Ποσειδώνα Καρπάθου. Οι εικόνες έκαναν τον γύρο της Ελλάδας και η υπόθεση έχει πάρει πλέον τον δρόμο της δικαιοσύνης. Δυστυχώς δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε εικόνες ωμής βίας σε αγώνες τοπικών πρωταθλημάτων και η απορία μου είναι αν αντί να βελτιώνεται η κατάσταση γίνεται τελικά χειρότερη.
Το φαινόμενο της βίας στα γήπεδα πράγματι έχει επιδεινωθεί και για να είμαι ειλικρινής, το περιστατικό στο οποίο αναφέρεστε θα το χαρακτήριζα αναμενόμενο ως εξέλιξη. Κι αυτό για δύο λόγους˙ ο ένας λόγος αφορά στην ανάγκη εκτόνωσης μετά από την περίοδο του εγκλεισμού λόγω της πανδημίας και ο δεύτερος λόγος αφορά στη διαπαιδαγώγηση όλων μας, στα παλαιότερα χρόνια. Το λέω αυτό διότι εμείς οι ενήλικες εξακολουθούμε να μην εκπαιδευόμαστε, αναφέρομαι στους γονείς των αθλητών και στους προπονητές. Θα έλεγα ότι υπάρχει ένα ελαφρυντικό στους σημερινούς ενήλικους αθλητές, οι οποίοι ως παιδιά εκπαιδεύτηκαν με μια συγκεκριμένη νοοτροπία, την οποία εξακολουθούν να πρεσβεύουν σήμερα ως παίκτες στα γήπεδα. Αρα, εμείς είμαστε υπεύθυνοι σήμερα, για το τι θα συμβεί αύριο και επειδή δεν βλέπω ιδιαίτερη βελτίωση στον τρόπο προσέγγισης των νεαρών αθλητών, πολύ φοβάμαι ότι αυτά τα φαινόμενα θα επιδεινωθούν ακόμα περισσότερο στο μέλλον. Οπως είπα και πριν, μετά την καραντίνα υπάρχει μεγάλη ανάγκη για εκτόνωση, υπάρχει συσσωρευμένος θυμός και είμαστε όλοι λίγο πιο ευέξαπτοι.
• Είπατε ότι τα παιδιά βγάζουν στο γήπεδο αυτά που έχουν διδαχθεί.
Οσο οι γονείς στέλνουν τα παιδιά τους σε Ακαδημίες, είτε ποδοσφαίρου, είτε μπάσκετ, είτε οποιουδήποτε άλλου αθλήματος, βλέποντάς τα ως «επένδυση» κι όσο εμείς οι προπονητές θέλουμε να ικανοποιήσουμε το κομμάτι της ματαιοδοξίας μας μέσα από τις επιτυχίες των ομάδων στις παιδικές ηλικίες, κερδίζοντας έναν αγώνα ή παίρνοντας ένα πρωτάθλημα, η βία θα εξακολουθήσει να υφίσταται. Θέλουμε τα παιδιά μας στον αθλητισμό και στις Ακαδημίες για να μάθουν πώς θα μπορέσουν να διαχειριστούν την ήττα, την απογοήτευση, τον θυμό… Ενας καλός παίκτης θα κληθεί να διαχειριστεί επίσης τις επευφημίες του κόσμου και των συμπαικτών του, άλλος παίκτης θα πρέπει να διαχειριστεί ότι ενδεχομένως σε έναν αγώνα δεν θα αγωνιστεί καθόλου… Γι΄αυτούς τους λόγους στέλνουμε τα παιδιά στις Ακαδημίες, για να μπορέσουν να διαχειριστούν καταστάσεις που θα τους βοηθήσουν στην ενήλικη ζωή τους. Και εμείς οι προπονητές πρέπει να είμαστε, οι παιδαγωγοί, οι εκπαιδευτές -όπως είναι οι δάσκαλοι και οι καθηγητές στα σχολεία- με σκοπό να εκπαιδεύσουμε ένα παιδί πώς θα μπορέσει να τα διαχειριστεί όλα αυτά. Δυστυχώς, είναι λάθος η προσέγγιση όλων μας και ως γονείς και ως προπονητές, στο κομμάτι του παιδικού αθλητισμού.
• Αυτό που είπατε, είναι μια πολύ μεγάλη αλήθεια κύριε Τριχιά και αναφέρομαι στις προσδοκίες αν όχι όλων, θα πω πολλών γονέων, που στέλνουν τα παιδιά τους στις Ακαδημίες.
Προσωπικά έχω περάσει από τον επαγγελματικό αθλητισμό πολλά χρόνια και κάνοντας τον απολογισμό μου μπορώ να σας πω ότι ένα παιδί που έχει ταλέντο, ένα παιδί που είναι προορισμένο να γίνει επαγγελματίας αθλητής, δεν είναι απαραίτητη προϋπόθεση να περάσει από μια Ακαδημία. Ακόμα και στον δρόμο, κάποιος μπορεί να το ανακαλύψει. Αρα, ας έχουμε κατά νου ότι από τα 1.000.000 παιδιά που είναι σε Ακαδημίες, μόνο τα δύο-τρία από αυτά θα γίνουν επαγγελματίες. Ποιος ο λόγος λοιπόν να φορτώνουμε τα παιδιά με άγχος, με θυμό, με αρνητική ενέργεια με μοναδικό σκοπό να «πετύχουν»; Γιατί να μην χαλαρώσουμε όλοι και να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά να τρώνε σωστά, να γυμνάζουν το σώμα τους, να απολαμβάνουν τον αθλητισμό; Να σας φέρω ένα απλό παράδειγμα, σε πόσες Ακαδημίες εκπαιδεύονται τα παιδιά να καθαρίζουν το γήπεδο, να μαζεύουν τα μπουκάλια και τα σκουπίδια; Σε καμία. Κι όμως και γι’ αυτό θα έπρεπε να εκπαιδεύονται τα παιδιά στις Ακαδημίες. Μπορεί για κάποιους να είναι ψιλά γράμματα, αλλά δυστυχώς όλα αυτά που δεν κάνουμε μάς οδήγησαν στο θλιβερό περιστατικό της περασμένης εβδομάδας.
• Υπάρχει κάποια εξήγηση για το γεγονός ότι αυτή την ωμή βία τη συναντάμε από τους επαγγελματικούς αγώνες μέχρι και τους αγώνες τοπικών κατηγοριών; Αυτό το περιστατικό που είδαμε μέσα στο γήπεδο, μάς θύμισε επεισόδια που παραπέμπουν σε χούλιγκανς.
Θα σας πω ποια είναι η διαφορά… Στον επαγγελματικό αθλητισμό, παλαιότερα βλέπαμε επεισόδια και εντός γηπέδων. Με την εξέλιξη των πραγμάτων και όσα προηγήθηκαν, οι επαγγελματίες αθλητές έχουν αντιληφθεί ότι ο αθλητισμός είναι ένα σύνολο πραγμάτων και μετά το παιχνίδι, και είναι πλέον πιο προσεκτικοί γι’ αυτό και στις επαγγελματικές κατηγορίες βλέπουμε ωμή βία στις κερκίδες. Στον ερασιτεχνικό αθλητισμό, δυστυχώς, υπάρχει ωμή βία και μέσα στο γήπεδο και είναι τα άτομα αυτά τα οποία θα πάνε στον επαγγελματικό αγώνα και θα καθίσουν στις κερκίδες. Αρα μιλάμε για τα ίδια άτομα, ή για της ίδιας νοοτροπίας άτομα. Δηλαδή οι αθλητές των ερασιτεχνικών σωματείων, ως επί το πλείστον είναι και οι θεατές των επαγγελματικών αγώνων. Δυστυχώς δεν υπάρχουν στην Ελλάδα σχολές παραγόντων, όπως υπάρχουν στο εξωτερικό, εκτός από τις σχολές προπονητών. Σε μια ομάδα, όταν ένας παίκτης προκαλέσει ένα τέτοιο καταδικαστέο περιστατικό, το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να κάνει ο παράγοντας σίγουρα δεν είναι να προσπαθήσει να προστατεύσει είτε την ομάδα του είτε τον αθλητή του επειδή υπάρχει ενδεχομένως μια προηγούμενη πορεία που είναι όλα καλά κι ωραία. Εκείνη τη στιγμή πρέπει ο ίδιος ο παράγοντας να τιμωρήσει και την ομάδα του και τον αθλητή του, πριν από τα αρμόδια όργανα. Στο εξωτερικό υπάρχουν σχολές παραγόντων, στην Ελλάδα όχι. Εχει ξεκινήσει με την ΕΠΟ μια σχολή η οποία γινόταν διαδικτυακά η οποία εξακολουθεί να υφίσταται αλλά είναι ακόμα σε πολύ πρώιμο στάδιο.
• Τέτοια περιστατικά ωμής βίας, ανάμεσα σε παιδιά, έχετε κληθεί να διαχειριστείτε στην περιοχή μας;
Παλαιότερα σε ένα τουρνουά μικρών ηλικιών 10 – 12 ετών είχε συμβεί, όχι ανάμεσα στα παιδιά, αλλά να υπάρχουν διαπληκτισμοί γονέων στις κερκίδες. Η πρότασή μου ήταν να διακοπεί το τουρνουά. Εγώ τότε ως προπονητής, αποχώρησα από το γήπεδο. Οταν ένας γονέας βλέπει το παιδί του να ξεχωρίζει από άλλα παιδιά, και θεωρήσει ότι το παιδί του είναι η «επένδυση» που θα του σώσει τη ζωή το περνάει και στο παιδί του αυτό. Κι όταν μια μέρα σε ένα παιχνίδι δεν του βγει, τότε το παιδί θα μεταφέρει στο γήπεδο τον θυμό του γονέα του. Το παιδί έχει ως πρότυπο τον γονέα, τον δάσκαλο και τον προπονητή. Ο,τι κάνουν αυτοί οι τρεις αυτά θα κάνει και το παιδί.
• Είστε εσείς αισιόδοξος κύριε Τριχιά ότι αυτό μπορεί να αλλάξει κάποια στιγμή;
Αν δεν ήμουν αισιόδοξος κυρία Φώτη, θα είχα σταματήσει. Και ίσως να μην είχα μπει και στον χώρο της προπονητικής με τις μικτές ομάδες. Είχα ακούσει κάποια σχόλια για τον τρόπο προσέγγισής μου και θα ήθελα να δώσω συγχαρητήρια στην Ενωση που μου επιτρέπει και είναι σύμφωνη με τον τρόπο αυτό. Παράλληλα με το ποδοσφαιρικό ταλέντο κοιτάμε και τη συμπεριφορά των αθλητών με τις ομάδες τους. Σε όλα τα παιδιά μεταφέρουμε ότι δεν πρέπει κάποιο παιδί να υποπέσει σε πειθαρχικό παράπτωμα με την ομάδα του στο πρωτάθλημα, είναι ανεπίτρεπτο. Δεν μπορεί ένας αθλητής 14 ετών να μιλάει άσχημα στον διαιτητή ή να αποβληθεί για διαπληκτισμό. Η συμμετοχή σε μικτή ομάδα είναι κάτι που όλα τα παιδιά αποζητάνε, θα έλεγα ότι πειθαρχούν, συμπεριφέρονται κόσμια και δεν έχουμε περιστατικά τέτοια. Μόνο μια περίπτωση είχαμε με ένα παιδί που δεν συμπεριφερόταν όπως έπρεπε και γι΄αυτό δεν μπόρεσε να ξεκινήσει στις μικτές ομάδες. Με όσα παιδιά είναι στις μικτές ομάδες να ξέρετε διατηρούμε αυτό το επίπεδο, υπηρετούμε τον υγιή αθλητισμό, δεν ισοπεδώνουμε τα πάντα στον βωμό της νίκης. Αυτό απαιτεί συνεργασία της διοίκησης, της ένωσης και του προπονητή. Οταν μπήκα στον χώρο, πιστέψτε με, πολλοί συνάδελφοι μού είπαν ότι δεν ήταν βέβαιοι αν θα επιβιώσω με αυτό το σκεπτικό… Μετά από έξι χρόνια, όχι μόνο επιβίωσα αλλά έχω και αρκετούς συμπαραστάτες και γι΄αυτό είμαι αισιόδοξος ότι θα μπορέσουμε σιγά σιγά να αλλάξουμε αυτή την νοοτροπία.
• Αν έπρεπε να δώσετε μια συμβουλή σε ποιους θα απευθυνόσασταν;
Στους γονείς.
• Και τι θα τους λέγατε;
Αυτό που θα πρέπει οι γονείς να κάνουν είναι να ελέγξουν την Ακαδημία στην οποία επιθυμούν να προπονηθεί το παιδί τους. Αρχικά να ελέγξουν αν οι εγκαταστάσεις είναι ασφαλείς, τον χαρακτήρα, τον τρόπο ομιλίας, τον τρόπο συμπεριφοράς του ανθρώπου που θα προπονεί το παιδί τους και από εκεί και πέρα οι ίδιοι να περιοριστούν να είναι οι συνοδοί και εκείνοι που θα μεταφέρουν τα παιδιά τους στις Ακαδημίες. Να χαλαρώσουν, να κρατήσουν για το παιδί τους μια πολύ καλή ισορροπία μεταξύ σχολείου και αθλητισμού γιατί και τα δύο χρειάζονται. Και ο αθλητισμός βοηθάει στο παιδί να είναι ισορροπημένος μαθητής και να μην τα παρατάει ειδικά στη δύσκολη περίοδο της προετοιμασίας και της συμμετοχής στις πανελλήνιες εξετάσεις. Και επίσης ένας έξυπνος αθλητής είναι ένας πολύ καλός μαθητής. Αρα θα πρέπει τα παιδιά να συνδυάσουν και τα δύο. Οι γονείς λοιπόν, θα πρέπει να χαλαρώσουν και να μην βλέπουν τα παιδιά τους ως MVP και τους αγώνες να τους βλέπουν σαν μια βόλτα με την οικογένειά τους για διασκέδαση. Οποιο παιδί είναι προορισμένο να γίνει επαγγελματίας αθλητής, θα γίνει.
• Πώς διαχειρίζονται τα ίδια τα παιδιά, τους συμπαίκτες τους που δεν πειθαρχούν, που δημιουργούν προβλήματα;
Από μόνα τους τα παιδιά μπορούν να διαχειριστούν τις δύσκολες καταστάσεις. Εμείς ως προπονητές θα πρέπει να σταθούμε όμως λίγο παραπάνω σε αυτές τις δύσκολες περιπτώσεις παιδιών. Δεν είναι ο ρόλος μας να διαγράψουμε και να απομονώσουμε αυτά τα παιδιά. Οταν βλέπουμε ένα παιδί να έχει πολύ θυμό πρέπει να αναζητήσουμε και από πού προέρχεται. Πρέπει κάποιος να μιλήσει μαζί του και να προσπαθήσει μήπως μπορέσει να διορθωθεί. Αυτό που μπορώ να σας πω, επειδή είχα τέτοια περίπτωση, είναι πως όλα διορθώνονται. Αρκεί να ασχοληθούμε. Δεν πρέπει να σταματάμε να προσπαθούμε. Στον αθλητισμό οι αποτυχίες είναι πολύ περισσότερες από τις επιτυχίες. Δεν πρέπει ποτέ να σταματήσουμε να προσπαθούμε είτε από τη θέση του προπονητή, είτε από τη θέση του προέδρου, είτε από τη θέση του αθλητή.
• Αρα, ο αθλητισμός δεν είναι μόνο για πρωταθλητισμό…
Ο αθλητισμός είναι για τον αθλητισμό και είναι για όλους. Ο πρωταθλητισμός είναι κάτι άλλο και δεν ανήκουν όλοι εκεί. Αυτό δεν έχουμε καταλάβει. Ο πρωταθλητισμός είναι κάτι πολύ δύσκολο που δεν θα το διαλέξουμε εμείς, θα μας διαλέξει αυτός, αυτό πρέπει να γίνει αντιληπτό.
