Μήνυμα της Κατερίνας Σαράντη Υποψήφιας Ευρωβουλεύτριας με την Νέα Αριστερά Πρωταθλήτριας Παρατριάθλου:
Ο αγώνας για αξιοπρέπεια ποτέ δεν τελειώνει, είναι διαρκείς και όπως μας δείχνουν οι εξελίξεις οφείλει να ενταθεί αντί να εξασθενεί.
Το 1886 έγινε η αρχή στο Σικάγο, το 1893 ξεκίνησε ο αγώνας των εργαζομένων στην Ελλάδα ακολουθούν τα τραγικά γεγονότα του 1944, διεκδικώντας το οχτάωρο και πενθήμερη εργασία.
Κι ενώ μετά κόπων και βασάνων κατακτάτε η εργασία 40 ωρών και η πενθήμερη εργασία κύλησε νερό στο αυλάκι και πλέον ζούμε στο σενάριο των 48 ωρών εργασίας την εβδομάδα, εργασία 13ων ωρών την ημέρα κι εκ περιτροπής μερική απασχόληση κι εργασία λίγων ωρών την ημέρα ανάλογα με τις ανάγκες κάθε επιχείρησης.
Μαγαζιά ανοιχτά τις Κυριακές.
Το παράδοξο είναι πως με την εξέλιξη της τεχνολογίας μοιάζει πως θα έπρεπε αυτή τη στιγμή να διαπραγματευόμαστε καλύτερες συνθήκες από αυτές που διεκδικούσε η εργατική τάξη το 1886.
‘Όλα τα παραπάνω για κάποιους και κάποιες μοιάζουν να είναι εξουθενωτικά, έτσι δεν είναι; Σας έχω και χειρότερα. Υπάρχει μια μερίδα του πληθυσμού που οι συνθήκες τους απαγορεύουν την είσοδο στην εργασία. Τα ανάπηρα άτομα μεταξύ 18 με 66 ετών, είτε δεν έχουν πρόσβαση σε αυτήν, είτε οι συνθήκες είναι τόσο εξουθενωτικές που καταντάει την εργασία πλήρως απαγορευτική. Η εργασία είναι δικαίωμα.
Νομίζω πως στη χώρα μας είναι άγνωστος ο όρος “ reasonable accommodation” ακόμα και στις περιπτώσεις πρόσληψης στο δημόσιο σε θέσεις που προορίζονται για ανάπηρα άτομα.
Τα στατιστικά είναι εξοργιστικά. Το 81,9 % του πληθυσμού των ανάπηρων ατόμων είναι ανενεργά, δηλαδή εκτός τυπικής και άτυπης εκπαίδευσης και εργασίας.
‘Όλα τα παραπάνω μαρτυρούν πως σήμερα οι δρόμοι θα έπρεπε να ασφυκτιούν από εργαζομένους και μη που διεκδικούν.
Σήμερα είναι απεργία, στις 7 Μαΐου είναι αργία.
Υπάρχει διαφορά
