Με την υπ’ αριθμ. 91/2024 απόφαση του Μονομελούς Εφετείου Δωδεκανήσου δικαιώθηκε η Ιερά Μονή Ταξιάρχου Μιχαήλ του Ρουκουνιώτη Σύμης και αναγνωρίστηκε η κυριότητά της επί ακινήτων της τα οποία καταχωρήθηκαν ως δασικά στο Ελληνικό Δημόσιο, κατόπιν δήλωσης της Δ/νσης Δασών Δωδεκανήσου με επίκληση της Συνθήκης Ειρήνης των Παρισίων του 1947 και το τεκμήριο κυριότητας του Δημοσίου επί δασών σύμφωνα με τη δασική νομοθεσία.
Η απόφαση του Εφετείου Δωδεκανήσου είναι γενικότερα σημαντική για δύο λόγους.
Κατά πρώτον, παγιώνει τη νομολογία ότι με τη Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων του 1947, το Ελληνικό Δημόσιο απέκτησε μεν την κυριαρχία, δεν απέκτησε όμως αναγκαστικά και την κυριότητα επί ολόκληρης της νήσου Σύμης, αλλά απέκτησε την κυριότητα σε συγκεκριμένα ακίνητα που αποτελούν την δημόσια και ιδιωτική του περιουσία, όπως αυτά αναφέρονται στο Παράρτημα της εν λόγω Συνθήκης, χωρίς τα παραπάνω να αλλοιώνουν το εμπράγματο δικαίωμα της ιδιοκτησίας που υπήρχε και διατηρήθηκε υπέρ ιδιωτών στα υπόλοιπα ακίνητα.
Επιπροσθέτως η απόφαση είναι καταλυτική δημιουργώντας νομολογία στο Εφετείο Δωδεκανήσου, διότι δέχεται ότι με τις τελευταίες τροποποιήσεις της δασικής νομοθεσίας (άρθρο 110 Ν.4821/2021,ΦΕΚ Α 134/31.07.2021) το τεκμήριο κυριότητας υπέρ του Δημοσίου επί των δασών και εν γένει δασικών εκτάσεων «δεν ισχύει εις τας περιφερείας … της Δωδεκανήσου, πλην των νήσων που ισχύει ο Κτηματολογικός Κανονισμός».
΄Οπως συγκεκριμένα δέχθηκε το Δικαστήριο, με τη διάταξη αυτή καθιερώθηκε νομοθετικά η ορθή ερμηνευτική άποψη για τη νομική θέση των δασών και των εν γένει δασικών εκτάσεων στις προαναφερόμενες περιφέρειες, κατά την οποία το Ελληνικό Δημόσιο δεν έχει δικαίωμα στα δάση και τις εν γένει δασικές εκτάσεις, μεταξύ άλλων, και στα νησιά των Δωδεκανήσων (πλην των νήσων που ισχύει ο κτηματολογικός κανονισμός) και δεν ισχύει στην περίπτωση αυτή το τεκμήριο κυριότητας του Δημοσίου επί των δασών που προβλέπεται στο από 16-11-1836 β.δ. “περί ιδιωτικών δασών”, με αποτέλεσμα, προκειμένου περί δασών που βρίσκονται στη Δωδεκάνησο (όπως εν προκειμένω η Σύμη) μόνη η επίκληση από το Δημόσιο και απόδειξη της δασικής μορφής της διεκδικούμενης έκτασης να μην αρκεί για τη θεμελίωση του δικαιώματος κυριότητάς του σ` αυτήν, αλλά πρέπει σε κάθε συγκεκριμένη περίπτωση να επικαλείται και να αποδεικνύει ότι έγινε κύριο με οποιονδήποτε τρόπο.
Υπενθυμίζεται ότι η παραπάνω τροποποίηση της δασικής νομοθεσίας, στα τέλη Ιουλίου 2021 και ότι μάλιστα η σχετική αιτιολογική έκθεση βασίζεται σε απόφαση του Αρείου Πάγου (458/2016) με την οποία κρίθηκε υπέρ της Ιεράς Μονής Ταξιάρχου Μιχαήλ του Πανορμίτη Σύμης, αναφορικά με τις νησίδες των Σεσκλιών, ότι στα “μη δορυάλωτα” νησιά της Δωδεκανήσου, τα πλην δηλ. της Ρόδου και Κω, που ο τούρκος κατακτητής δεν είχε κυριεύσει “με τη σπάθη και το δόρυ”, δεν υπήρξαν δημόσιες γαίες φύσεως “αρζί μιρί”, ώστε τα κτήματα που κατείχαν, νέμονταν και εξουσίαζαν οι κάτοικοι των νησιών αυτών, ανήκαν στους ιδιοκτήτες τους και ήταν ελεύθερης ιδιοκτησίας (“μουλκ”).
Την υπόθεση χειρίστηκαν οι κ.κ. Θεόδωρος και Μιχάλης Παπαγεωργίου.
