Κάθε φορά που βρίσκει τραγικό θάνατο μια γυναίκα από το χέρι του συζύγου, του εραστή, του βιαστή, του συγγενή, του φίλου, φωνάζουμε «ποτέ ξανά» και «ας είναι η τελευταία», μέτρα εξαγγέλλονται, καινούρια προγράμματα ανακοινώνονται, η σχετική αρθρογραφία πυκνώνει. Όμως, στην πραγματικότητα, και κατά βάθος το γνωρίζουμε όλοι, απλώς μετράμε αντίστροφα για την επόμενη γυναικοκτονία. Τα περιστατικά που έρχονται το ένα μετά το άλλο δείχνουν ότι δεν υπάρχει ακόμα αποτελεσματική αντιμετώπιση της ενδοοικογενειακής βίας, με ένα ξεκάθαρο και στοχευμένο πλαίσιο που θα δώσει όντως μια ασπίδα προστασίας στα θύματα. Και αυτή είχε μιλήσει. Είχε και panic button. αλλά ας συμφωνήσουμε πως όταν κάποιος σου στήνει καρτέρι ξημερώματα, την ώρα που πας στη δουλειά σου, και σου χώνει ένα μαχαίρι στην κοιλιά, το «κομβίον πανικού» δεν θα σε σώσει. Και να το πατήσεις, δηλαδή, δεν θα εμφανιστεί αυτόματα ένας από μηχανής θεός μπροστά του για να τον εμποδίσει. Κανείς δεν ισχυρίζεται, ασφαλώς, ότι είναι κακό που υπάρχει το panic button. Είναι ένα ακόμη όπλο στη μάχη για την καταπολέμηση των περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας και μπορεί όντως σε κάποιες περιπτώσεις να δρα βοηθητικά. Προφανώς, όμως, δεν είναι αρκετό για την ασφάλεια ενός ανθρώπου που έχει περικυκλωθεί από έναν σύντροφο κακοποιητή Όπως δεν είναι εύκολο να ξεσπιτωθεί και να καταφύγει σε μια δομή (απ’ αυτές τις ελάχιστες) χιλιόμετρα μακριά από το σχολείο των παιδιών της, ή τη δουλειά της. Να κρυφτεί αυτή και ο νταής να κυκλοφορεί ελεύθερος.Μήπως να ξαναδούμε το manual; Κάτι δεν δουλεύει σωστά. Κάποια στιγμή οι δικαιολογίες και τα ευχολόγια τελειώνουν, τα λόγια στερεύουν, η ανοχή εξαντλείται. Πρέπει να καταλάβουμε ότι υπάρχουν γυναικοκτονίες, που δεν είναι απλώς δολοφονίες. Δηλαδή, να καταλάβουμε ότι έχουμε να κάνουμε με έμφυλη βία .Κοινώς, τη βία που προκύπτει επειδή η κοινωνία μας παρά την τυπική ισότητα παραμένει πατριαρχική και σεξιστική και εξακολουθεί να αναπαράγει «τοξική αρρενωπότητα» που στο όριο γίνεται «δολοφονική αρρενωπότητα». Να καταλάβουμε την ανάγκη να υπάρξουν βαθιές αλλαγές, στις ριζωμένες νοοτροπίες, στις αντιλήψεις, στις συμπεριφορές, άρα στην παιδεία και την ευαισθητοποίηση σε αυτά τα ζητήματα. Οφείλουμε επιτέλους να αναμετρηθούμε με το πρόβλημα. Δεν έχουμε το δικαίωμα απλώς να παρακολουθούμε άβουλοι την αντίστροφη μέτρηση για την επόμενη γυναικοκτονία. Και η λήψη μέτρων γίνεται ζήτημα ζωής και θανάτου.Υ.Γ. Κυριολεκτικά. Άφωνοι και έκπληκτοι παρακολουθούμε το μπαλάκι των ευθυνών ανάμεσα στην αστυνομία και τη δικαιοσύνη πάνω από το πτώμα μιας δολοφονημένης γυναίκας που η κοινωνία στάθηκε ανίκανη να προστατεύσει. Ντροπή Και θυμός.
Μήπως να ξαναδούμε το manual;
