Ο Νίκος Κοντού κατέκτησε την 5η θέση στον τελικό των 100 μέτρων ύπτιου στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού. Ήταν μία ακόμη σημαντική κατάκτηση για τον Ροδίτη κολυμβητή ο οποίος έχει κερδίσει πολλά χρυσά και ασημένια μετάλλια σε πανελλήνια πρωταθλήματα κολύμβησης ΑμεΑ και διεθνείς κολυμβητικούς αγώνες.
Η ζωή του άλλαξε ριζικά, έπειτα από έναν αναπάντεχο τραυματισμό που υπέστη. Αντιμετώπισε με θάρρος και γενναιότητα την «νέα πραγματικότητα». Αναπροσδιόρισε τα δεδομένα που είχε ως εκείνη τη στιγμή και συνεχίζει την νέα του ζωή του με αποφασιστικότητα, αρπάζοντας όπως λέει ο ίδιος, τη δεύτερη ευκαιρία που του δόθηκε.
«Συνειδητοποίησα πολύ απλά ότι η ζωή δεν περιμένει, είναι σαν ένα τρένο που τρέχει και εσύ πρέπει να το προλάβεις. Αυτό και έκανα, με τον τρόπο μου», δηλώνει σε συνέντευξη που παραχώρησε στη «δ» και συμπληρώνει ότι: μετά από ένα ατύχημα τόσο σοβαρό, χάνεις τη ζωή σου και καλείσαι να την ξανακερδίσεις. Κάποιοι θα το βάλουν κάτω και κάποιοι άλλοι θα το παλέψουν. Προσωπικά πιστεύω ότι μου δόθηκε μία δεύτερη ευκαιρία την οποία ένιωσα την ανάγκη να αξιοποιήσω. Τα πράγματα θα μπορούσαν να είχαν εξελιχθεί διαφορετικά. Θα μπορούσα να είχα χτυπήσει πολύ πιο σοβαρά και σήμερα να μην ήμουν εδώ. Καλώς ή κακώς η νέα σου ζωή δεν θα είναι ποτέ τόσο εύκολη όσο η προηγούμενη. Αξίζει όμως να μη το βάλεις κάτω και να αρπάξεις τις ευκαιρίες που σου προσφέρονται».
Το παράδειγμα του Νίκου αποτελεί πηγή έμπνευσης και αισιοδοξίας. Αποδεικνύει περίτρανα ότι η δύναμη του ανθρώπινου πνεύματος μπορεί να υπερνικήσει κάθε εμπόδιο, όταν έχουμε πίστη στον εαυτό μας και την υποστήριξη των αγαπημένων μας ανθρώπων.
Ακολουθεί η συνέντευξη αναλυτικά:
• Στους παραολυμπιακούς αγώνες του Παρισιού, κατέκτησες την 5η θέση στον τελικό των 100 μέτρων ύπτιας κολύμβησης. Πόσο σημαντική ήταν για σένα η κατάκτηση αυτή;
Η πρώτη μου συμμετοχή στους Παραολυμπιακούς αγώνες στο Παρίσι ήταν μία πολύ συγκινητική εμπειρία. Ένα χρόνο μετά το ατύχημά μου ξεκίνησα το κολύμπι, γνωρίζοντας ότι θέλω να πάρω μέρος σε παραολυμπιακούς αγώνες. Τα κατάφερα και αισθάνομαι ότι άλλος ένας στόχος μου εκπληρώθηκε.
Όταν πήρα μέρος στο πανελλήνιο πρωτάθλημα ΑμεΑ στην Αθήνα, ήταν η πρώτη φορά που βρέθηκα σε ένα χώρο με τόσους αθλητές με διάφορες μορφές αναπηρίας. Ήταν ένα συγκλονιστικό συναίσθημα. Στους Παραολυμπιακούς στο Παρίσι το συναίσθημα ήταν ακόμη πιο έντονο, καθώς βρισκόμουν στη μεγαλύτερη διοργάνωση στον κόσμο για τα ΑμεΑ, ανάμεσα στους καλύτερους αθλητές. Για να φτάσεις εκεί, πρέπει να έχεις διανύσει πολλά χιλιόμετρα…
Για να εξασφαλίσουμε τη συμμετοχή μου στους Παραολυμπιακούς, έπρεπε να κινηθούμε γρήγορα. Μπήκα στη διαδικασία εντατικών προπονήσεων. Ενώ εργάζομαι μέχρι αργά το βράδυ, θυσίαζα τα πρωινά μου για να προπονούμαι. Αυτό όμως με βοήθησε περισσότερο στην καθημερινή μου ρουτίνα. Κατάφερα να ενδυναμωθώ ακόμη περισσότερο. Η προπόνηση με ενεργοποίησε. Ήταν ένας λόγος να κινητοποιηθώ, να έχω μία πιο δραστήρια καθημερινότητα. Αυτονομήθηκα περισσότερο.
• Ποιοι είναι οι στόχοι σου μετά το Παρίσι;
Μετά το Παρίσι, έκανα διάλειμμα για ένα μήνα και ξεκίνησα και πάλι τις προπονήσεις, θέτοντας ως στόχο τους επόμενους Παραολυμπιακούς αγώνες στο Λος Αντζελες. Τέλος Οκτωβρίου, ίσως καταφέρω να πάρω μέρος στο παγκόσμιο πρωτάθλημα ΑμεΑ στη Σιγκαπούρη. Ελπίζω να είμαι εκεί.
• Υπάρχουν όμως οι αναγκαίες υποδομές στη Ρόδο; Πού προπονείσαι;
Προπονούμαι στην πισίνα του ξενοδοχείου Apollo. Βέβαια ευελπιστώ κάποια μέρα να ολοκληρωθεί το δημοτικό κολυμβητήριο στην Ιαλυσό.
• Η ζωή και η καθημερινότητά σου άλλαξε απότομα μετά το ατύχημά σου. Πόσο εύκολο ήταν να προσαρμοστείς στην νέα κατάσταση;
Κάθε άνθρωπος θα δυσανασχετήσει, αν αναγκαστεί να αλλάξει κάποια σταθερή του συνήθεια στην καθημερινότητά του. Όπως λένε, έπειτα από ένα σοβαρό ατύχημα, περνά κανείς διάφορα στάδια μέχρι να αποδεχθεί την νέα συνθήκη στην οποία έχει βρεθεί. Εγώ προσωπικά δεν συμφωνώ με αυτή την προσέγγιση. Η μόνη επιλογή που έχεις είναι να συνεχίσεις. Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα βρισκόμουν σε ένα αναπηρικό αμαξίδιο. Δεν μπορώ να αποδεχθώ το γεγονός. Το βλέπω απλά ως το μέσο που με βοηθά να κινούμαι και να συνεχίσω τη ζωή μου, είναι μέρος της καθημερινότητάς μου πια.
Γενικότερα μετά από το ατύχημα, προσπαθούσαν να με προετοιμάσουν για την νέα μου καθημερινότητα. Έμεινα αρκετούς μήνες καθηλωμένος στο κρεββάτι να κοιτώ το ταβάνι. Σιγά σιγά, έβαλα στόχους και κατάφερα να επανέλθω στους ρυθμούς της ζωής. Συνειδητοποίησα πολύ απλά ότι η ζωή δεν περιμένει, είναι σαν ένα τρένο που τρέχει και εσύ πρέπει να το προλάβεις. Αυτό και έκανα, με τον τρόπο μου.
Στην αρχή πήγα σε ένα κέντρο αποκατάστασης. Εκεί δεν μπορούσα να αποδεχθώ το γεγονός ότι γύμναζα μόνο τα χέρια μου. Ήθελα να γυμνάσω και τα πόδια, να έχω μία ελπίδα… Όμως όλα εξαρτώνται από το βαθμό της βλάβης που έχεις υποστεί. Στη δική μου περίπτωση, χτύπησα στον αυχένα συμπιέζοντας τον νωτιαίο μυελό. Σύμφωνα με τη βιβλιογραφία ήταν ξεκάθαρο ότι δεν επρόκειτο να περπατήσω ξανά. Όταν λοιπόν όλα τα δεδομένα συγκλίνουν σε μία συγκεκριμένη συνθήκη, πρέπει να πάρεις την απόφαση να συνεχίσεις. Και δεν λέω ότι πρόκειται για μία εύκολη απόφαση.
• Τι ήταν αυτό που σε κινητοποίησε, που σε βοήθησε να κάνεις μία νέα αρχή;
Πήγα στην Κομοτηνή μετά το κέντρο αποκατάστασης στην Αθήνα. Εκεί υπάρχει ένας σύλλογος που λέγεται “Περπατώ” που σε βοηθά να προσαρμοστείς στην νέα σου πραγματικότητα. Στο σύλλογο αυτό γνώρισα τον Αλέξανδρο Ταξιλδάρη, παραολυμπιονίκη της κολύμβησης, ο οποίος με παρότρυνε να ασχοληθώ με τον αθλητισμό. Ακολούθησα τη συμβουλή του και άλλαξε η ζωή μου.
Κοιτάξτε, η κάθε βλάβη, θα αφήσει κάποιες συνέπειες. Κάποιες θεραπεύονται και κάποιες όχι. Η δική μου περίπτωση είναι δύσκολη. Χτύπησα ψηλά στον αυχένα και η τετραπληγία
που έχω υποστεί επηρέασε και τα τέσσερα μέλη του σώματος. Είμαι τυχερός παρόλα αυτά, καθώς κατάφερα με μεγάλη προσπάθεια να αυτονομηθώ ακόμη πιο πολύ. Στην αρχή δεν μπορούσα να κουνήσω ούτε τα δάχτυλά των χεριών μου. Έπρεπε να μάθω ξανά από την αρχή να βουρτσίζω τα δόντια μου, να τρώω, να ντύνομαι μόνος μου. Απλά, καθημερινά ξαφνικά μετατράπηκαν σε προκλήσεις.
Στάθηκα τυχερός μέσα στην ατυχία μου καθώς τα πέρασα όλα εν μέσω της πανδημίας του κορωνοϊού. Δεν είχα στο διάστημα εκείνο επαγγελματικές υποχρεώσεις. Οι γονείς και η σύζυγός μου δεν εργάζονταν και ήταν δίπλα μου συνεχώς, βοηθώντας με. Εγώ προσπάθησα από πολύ νωρίς να αυτονομηθώ καθώς ένιωθα ότι ο χρόνος τρέχει και κανείς δεν μπορεί να με περιμένει.
Δεν έχεις άλλωστε πολλές επιλογές. Θα κάτσεις σπίτι σου και θα κλαις τη μοίρα σου, ή θα συνεχίσεις τη ζωή σου. Εξαρτάται βέβαια από τον άνθρωπο. Αν είσαι δραστήριος, δεν θα μείνεις άπραγος. Θα τα καταφέρεις με όποιο τρόπο. Αν δεν είσαι δραστήριος και αποφασιστικός, θα εγκλωβιστείς…
Σημαντικό ρόλο παίζει βέβαια το οικογενειακό περιβάλλον. Στις καλές και στις κακές στιγμές της ζωής μου, οι άνθρωποι που ήταν και θα είναι πάντα δίπλα μου είναι η γυναίκα μου και οι στενοί μου συγγενείς.
• Υπήρξαν στιγμές που λύγισες; Ήταν μία διέξοδος τα βίντεο που μοιράζεσαι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης;
Διένυσα μία σκοτεινή περίοδο που δεν ήξερα πώς να βοηθήσω τον εαυτό μου ώστε να είμαι πιο αυτόνομος. Αναζητούσα λύσεις για να βελτιώσω την καθημερινότητά μου. Δεν είχα βρει κάποιο σχετικό υλικό στο διαδίκτυο και όταν ήμουν στο κέντρο αποκατάστασης σκέφτηκα θα ήταν μία πολύ καλή ιδέα να δημιουργώ κάποια βίντεο μέσα από τα οποία να δείξω το δικό μου ταξίδι προς μία πιο αυτόνομη καθημερινότητα.
Όταν ξεπερνάς το αρχικό στάδιο του σοκ και καταφέρνεις με πολλή προσπάθεια να λειτουργείς με περισσότερη ανεξαρτησία, ξεχνάς την προηγούμενη απόγνωση και ταλαιπωρία. Μαζί με τη γυναίκα μου ξεκινήσαμε να κάνουμε κάποια βιντεάκια, για τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, πιστεύοντας ότι κάποιοι άλλοι άνθρωποι θα βοηθηθούν.
Κακά τα ψέματα… μετά από ένα ατύχημα τόσο σοβαρό, χάνεις τη ζωή σου και καλείσαι να την ξανακερδίσεις. Κάποιοι θα το βάλουν κάτω και κάποιοι άλλοι θα το παλέψουν. Προσωπικά πιστεύω ότι μου δόθηκε μία δεύτερη ευκαιρία την οποία ένιωσα την ανάγκη να αξιοποιήσω. Τα πράγματα θα μπορούσαν να είχαν εξελιχθεί διαφορετικά. Θα μπορούσα να είχα χτυπήσει πολύ πιο σοβαρά και σήμερα να μην ήμουν εδώ. Καλώς ή κακώς η νέα σου ζωή δεν θα είναι ποτέ τόσο εύκολη όσο η προηγούμενη. Αξίζει όμως να μη το βάλεις κάτω και να αρπάξεις τις ευκαιρίες που σου προσφέρονται. Εγώ π.χ. στους παραολυμπιακούς αγώνες δεν θα συμμετείχα ποτέ.
• Πόσο εύκολη ή δύσκολη μπορεί να γίνει η καθημερινότητα στη Ρόδο για τα ΑμεΑ;
Σε όλο τον κόσμο, παντού είναι όλα διαμορφωμένα για ανθρώπους που δεν κινούνται με αμαξίδιο. Υπάρχουν πάρα πολλές δυσκολίες για τα άτομα με αναπηρία και κινητικά προβλήματα. Δεν είναι εύκολη η επιβίωση σε πόλεις που δεν έχουν πετύχει τον επιθυμητό βαθμό προβασιμότητας. Υπάρχουν εμπόδια παντού. Είναι πρόκληση το να κινείσαι με αμαξίδιο. Μπορούν να το καταλάβουν σε ένα βαθμό οι γονείς που προσπαθούν να διασχίσουν το δρόμο με το παιδικό καρότσι.
Πολλά πράγματα πρέπει να αλλάξουν. Όμως δεν μπορούμε να περιμένουμε μέχρι να γίνουν όλα όσα χρειάζεται για να βελτιωθεί η προσβασιμότητα. Κάθε άτομο με αναπηρία πρέπει να προσαρμόσει τη ζωή του έτσι ώστε να είναι εκεί έξω και να μην επιτρέπει τη ζωή να το προσπερνά. Πρέπει να αναπροσδιορίσεις τις ανάγκες σου. Αλλάζουν αναγκαστικά οι προτεραιότητες.
Έχει προτεραιότητα ένα νέο ακριβό κινητό ή το κατάλληλο αμαξίδιο που θα σου κάνει τη ζωή πιο εύκολη; Βέβαια το αμαξίδιο είναι σαφώς ακριβότερο από ένα καλό κινητό τηλέφωνο, όμως με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα καταφέρεις να το αποκτήσεις αν το βάλεις στόχο.
Προσωπικά, έβαλα στόχο να αποκτήσω ένα αμάξι με ράμπα για να μετακινούμαι και το έκανα. Ο κάθε άνθρωπος δημιουργεί την καθημερινότητά του σύμφωνα με τις ανάγκες του. Κοστίζουν όλα αυτά πολλά χρήματα, δεν το συζητώ. Αυτό που θέλω να πω, είναι πως τίποτε δεν είναι ιδανικό. Δεν μπορείς να περιμένεις τον άλλο να βελτιώσει την δική σου καθημερινότητα. Πρέπει εσύ ο ίδιος να πάρεις πρωτοβουλίες.
Η προσβασιμότητα είναι γενικώς ανύπαρκτη. Αναγκαστικά θα κυκλοφορείς στο δρόμο διακινδυνεύοντας τη ζωή σου… Υπάρχουν συνεχώς σταθμευμένα αμάξια σε ράμπες και θέσεις που δεν πρέπει. Στις δημόσιες υπηρεσίες δεν υπάρχει πρόσβαση χωρίς φραγμούς. Φταίμε όμως και εμείς οι ίδιοι οι οποίοι κλεινόμαστε στο σπίτι, εξουσιοδοτούμε συγγενείς να μας κάνουν τις δουλειές για λογαριασμό μας. Όταν πήγα στη ΔΕΗ, βγήκε η υπάλληλος να με εξυπηρετήσει… δεν κατάφερα να μπω στην υπηρεσία. Έκανα παρόλα αυτά τη δουλειά μου. Όμως εγώ είμαι ένα αθλητικός άνθρωπος που έχω διαμορφώσει έτσι τη ζωή μου ώστε να μην χάνω πράγματα από την παλιά μου καθημερινότητα. Ένας άνθρωπος που το βάζει εύκολα κάτω, του φαίνεται βουνό να βγει έξω.
Ωστόσο, αν περισσότερα άτομα με αναπηρία έβγαιναν από το σπίτι και πήγαιναν στις υπηρεσίες, ίσως τα πράγματα να άλλαζαν. Δεν υπάρχει ορατότητα και μόνο αν αλλάξει αυτό, θα μπορούμε να ελπίζουμε σε ένα πιο προσβάσιμο περιβάλλον.
• Ποια είναι τα όνειρά σου και ποιοι οι στόχοι που θέτεις για το μέλλον;
Μετά το ατύχημα κάνω μεσοπρόθεσμους στόχους. Η ζωή είναι απρόβλεπτη. Δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει. Για μένα πλέον το απόλυτο στη ζωή είναι η ηρεμία. Να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου και την οικογένειά σου και σιγά σιγά όλα έρχονται.
• Κλείνοντας, ποιο είναι το μήνυμα που θα ήθελες να στείλεις;
Είμαι από μικρός στη δουλειά. Είχα ευθύνες. Γενικά δημιουργήθηκα σαν άνθρωπος έτσι λόγω της δουλειάς. Είχα πολλούς ανθρώπους για τους οποίους ήμουν υπεύθυνος. Ίσως και γι’ αυτό το λόγο να ήμουν πιο αποφασισμένος να αντιμετωπίσω αυτό που ήρθε.
Η καθημερινότητα είναι τόσο σαρωτική που ξεχνάμε ότι υπάρχουν άνθρωποι στα νοσοκομεία που δεν μπορούν να βγουν από εκεί. Μόλις μπεις στο νοσοκομείο αντιλαμβάνεσαι ότι αν δεν είσαι υγιής, δεν μπορείς να κάνεις τίποτε. Γνωρίζω πολλούς οι οποίοι συνεχίζουν να εργάζονται αδιάκοπα χωρίς να αντιλαμβάνονται τις επιπτώσεις, χωρίς να αντιλαμβάνονται πόσο καταπονούν τον οργανισμό τους. Όπως ένα αμάξι πρέπει να ανεφοδιάζεται με βενζίνη, πρέπει να φροντίζεις τον εαυτό σου. Χρειάζεσαι μικρές στιγμές ανάπαυλας για να συνεχίσεις με μεγαλύτερη δύναμη και καλύτερη διάθεση.
Όταν με μετέφεραν μετά το ατύχημα με το ασθενοφόρο στο νοσοκομείο, έβλεπα τα άλλα αμάξια και ανθρώπους να συνεχίζουν τη ζωή τους και αισθανόμουν ότι η δική μου ζωή θα αλλάξει ριζικά. Ήμουν για μήνες στο δωμάτιο του νοσοκομείου. Εκείνες τις στιγμές αντιλαμβανόμουν πόσο απλό ήταν πριν να πάω για ένα καφέ, να απολαύσω τις απλές, καθημερινές χαρές της ζωής και πόσο δύσκολο θα ήταν πλέον.
Πριν το ατύχημα δεν έδινα χρόνο στον εαυτό μου. … Δεν έκανα κάποιο άθλημα. Ήμουν όλη μέρα στη δουλειά. Όπως όλοι μας, ήμουν κι εγώ βουτηγμένος στην καθημερινότητα. Σήμερα όμως, αφιερώνω καθημερινά δύο-τρεις ώρες στον εαυτό μου. Μετά αισθάνομαι πολύ πιο δραστήριος και αποδοτικός.
Θέλω με την ευκαιρία που μου δίνετε, να ευχαριστήσω αρχικά τη γυναίκα μου, τις οικογένειές μας, τους φίλους μου σε όλο τον κόσμο που είναι δίπλα μου και μου δίνουν θάρρος να συνεχίσω. Θέλω να ευχαριστήσω την E-food που με στηρίζει ως χορηγός και όλους τους χορηγούς που με έχουν υποστηρίξει, τους Lindian collection, Sky park bowling Faliraki, Engel & Völkers Greece, Mosq & Associates, Yestay – Your Executive Stay, super market ΠANAΓIΩTAΣ, Apollo beach hotel.
