Συμπληρώνονται είκοσι επτά χρόνια από τον θάνατο του αείμνηστου Δωδεκανήσιου πολιτικού Γιάννη Ζίγδη -πέθανε στην Αθήνα στις 21 Οκτωβρίου 1997- και η Δημοτική Κοινότητα Λίνδου, τελεί και φέτος μνημόσυνο στον Καθεδρικό ιερό ναό της «Κοίμησης της Θεοτόκου» στη γενέτειρά του.
Ο Ρόδιος πολιτικός πρωταγωνίστησε στα πολιτικά πράγματα της χώρας, σε κρίσιμες για το έθνος και την δημοκρατία εποχές, ενώ η συμβολή του υπήρξε καθοριστική, στο αποκαλούμενο και τουριστικό θαύμα της Δωδεκανήσου.
Οραματιστής υπουργός
Κατά την πρώτη του θητεία, ως υπουργού Βιομηχανίας (1951-1952), ψηφίστηκε ο πρώτος στην Ελλάδα περιβαλλοντικός νόμος «Περί επαρχιακής βιομηχανίας» (1952) και κατά τη δεύτερη (1963-65) πολλοί άλλοι, μεταξύ των οποίων οι περί «βιομηχανικής έρευνας», «τυποποιήσεως», «βιομηχανικών περιοχών» και «έρευνας του ορυκτού πλούτου», που ήταν βασικής σημασίας για την εκβιομηχάνιση. Στον ίδιο, επίσης, οφείλεται η ίδρυση της «Ελληνικής Τράπεζας Βιομηχανικής Αναπτύξεως» (Ε.Τ.Β.Α.) και των Ινστιτούτων, «Τυποποιήσεως», «Βιομηχανικής Έρευνας», «Ωκεανογραφίας» και «Αλιευτικών Ερευνών». Η Δ.Ε.Η. συγκροτήθηκε σε πραγματικό Δημόσιο Οργανισμό κατά την δεύτερη υπουργία του. Το 1964 εγκαινίασε το πρόγραμμα εξηλεκτρισμού της υπαίθρου, με το οποίο πήραν ηλεκτρισμό όλα σχεδόν τα χωριά και τα νησιά της Ελλάδας. Υπήρξε ο αρχιτέκτονας του «ελληνικού οικονομικού θαύματος» της Δωδεκανήσου, που συντελέστηκε μετά την απελευθέρωσή της. Εμπνευστής μιας καλά μελετημένης πολιτικής περιφερειακής ανάπτυξης, με βάση το τοπικό δασμολόγιο, ως και το φορολογικό και πιστωτικό σύστημα, έθεσε τα θεμέλια της προαγωγής της Δωδεκανήσου σε πρώτο τουριστικό κέντρο της Ανατολικής Μεσογείου. Εισηγήθηκε επίσης τη νομοθεσία για την εκκαθάριση της «κληρονομιάς» της Ιταλικής κατοχής και ειδικότερα την αγροτική αποκατάσταση στην Κω, την επιστροφή στους αγρότες των ιδιοκτησιών, που τους πήραν οι Ιταλοί, ως και την τακτοποίηση των Δωδεκανησίων δημοσίων υπαλλήλων. Συνέστησε, τέλος, τον «Οργανισμό Διαχειρίσεως της Ακινήτου Περιουσίας του Δημοσίου στη Δωδεκάνησο», (Ο.Δ.Α.Π.Δ.Δ.), Ν.2100/52 στον οποίο μεταβιβάστηκε η κυριότητα όλης της ακίνητης περιουσίας, η οποία με την Συνθήκη της Ειρήνης περιήλθε από την Ιταλική κυβέρνηση στην Ελληνική, για την αυτόνομη πολιτιστική και οικονομική ανάπτυξη των νησιών.
Ηγέτης της ΕΔΗΚ
Κατά την μεταπολίτευση ο Γιάννης Ζίγδης βρισκόταν στις Η.Π.Α. Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα (3 Αυγούστου 1974) αντιτάχθηκε στην πολιτική της Κυβέρνησης αυτής στα θέματα της αποχουντοποίησης, του Κυπριακού, της αντιμετώπισης της απειλής της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας, ως και της στρατηγικής του Ν.Α.Τ.Ο. στη Μεσόγειο. Επέκρινε δριμύτατα την επαναφορά, από την κυβέρνηση Καραμανλή, του εκλογικού νόμου της «ενισχυμένης αναλογικής» και την πρόωρη διενέργεια των εκλογών. Για τον λόγο αυτό, ήρθε σε αντίθεση με τον Γ. Μαύρο, που ήταν αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης και υπουργός Εξωτερικών και ο οποίος εκλέχτηκε ως αρχηγός της Ένωσης Κέντρου στις 20.9.1974. Μετά την εκλογή του, ο Γ. Μαύρος και η ομάδα των «Νέων Δυνάμεων» ίδρυσαν το νέο κόμμα της Ένωσης Κέντρου-Νέες Δυνάμεις (Ε.Κ.-Ν.Δ.), από το οποίο εκπαραθύρωσαν τον Ζίγδη, που υποχρεώθηκε να κατέβει ανεξάρτητος στις εκλογές της 17ης Νοεμβρίου 1974 στη Δωδεκάνησο, όπου απέτυχε να εκλεγεί. Το Μάιο του 1977 αποφάσισε να επιστρέψει στην ενεργό πολιτική. Στις εκλογές που ακολούθησαν υπέβαλε υποψηφιότητα στα Δωδεκάνησα «ως συνεργαζόμενος» με την Ε.ΔΗ.Κ., γιατί η τότε ηγεσία της, παρά την έντονη αξίωση της πλειοψηφίας των στελεχών, δεν επιθυμούσε την επιστροφή του στο κόμμα. Μετά την συντριπτική, όμως, κομματική ήττα και την παραίτηση του Γ. Μαύρου από την ηγεσία, η Κ.Ο. τον εξέλεξε ομόφωνα, στις 29 Νοεμβρίου 1977, πρόεδρο της Τριμελούς Δ.Ε., στην οποία και ανέθεσε την ηγεσία του Κόμματος. Το έκτακτο Συνέδριο (19-20 Μαρτίου 1978) τον εξέλεξε με μεγάλη πλειοψηφία αρχηγό του Κόμματος. Το 1985 εξελέγη βουλευτής κατόπιν της Συμπαράταξης της Ε.ΔΗ.Κ. με το ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Η μάχη της Ρόδου
Τον Ιούλιο του 1980, όταν ο Γ. Ράλλης έστειλε για πρώτη φορά τα ΜΑΤ στη Ρόδο να αντιμετωπίσουν μια τοπική διαμαρτυρία για την προσέγγιση στο λιμάνι του τουρκικού τουριστικού πλοίου «Τζεμλίκ» ίσως και ο ίδιος να μην ήξερε τι μπορούσε να προκαλέσει η δραστηριότητά τους. Επί μία εβδομάδα ο πληθυσμός αντιδρούσε μαζικά. Το μακελειό ήταν αναπόφευκτο. Ο Γ. Ζίγδης, από τους επικεφαλής της αντίστασης στους κρανοφόρους. Η «απρόβλεπτη», για έναν «αστό πολιτικό», συμπεριφορά του, ήταν επόμενο να ερεθίσει τον Γ. Ράλλη, που υποστήριξε ότι ο Ζίγδης όχι μόνο ενθάρρυνε όσο μπορούσε την αναταραχή, με την προσωπική του παρουσία ανάμεσα στο πλήθος, που άλλοι το είχαν εξαγριώσει, αλλά με τις αλλεπάλληλες εμπρηστικές του δηλώσεις έκανε ό,τι μπορούσε για να υποδαυλίσει και συντηρεί την αναταραχή» ανέφερε ο Γ. Ράλλης στο βιβλίο του «Ώρες ευθύνης».
Μια από τις σημαντικότερες δηλώσεις στην ιστορία ήταν η δήλωση του Γ. Ζίγδη μετά τον Έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών (1η Απριλίου 1970) που τον έστειλε στην φυλακή: «Θα ζήσω και εκατό χρόνια ακόμη, αν χρειαστεί, για την αποκατάσταση της δημοκρατίας»!!!
