• «Οταν μπήκα μέσα στο χειρουργείο έκανα οκτώ ώρες. Δεν ήξερα αν θα έβγαινα ζωντανός. Είχα μαζί μου την εικόνα του Πανορμίτη και έκανα τον σταυρό μου…»
Ο Βασίλης Ψυλλάκης ασχολείται χρόνια με τα κοινά και μέσα από την Τοπική Αυτοδιοίκηση χρειάστηκε να δώσει πολλές μάχες από τις πολλές θέσεις που υπηρέτησε.
Σήμερα, στη συνέντευξή του στη «δημοκρατική», μιλά για την μεγαλύτερη μάχη που κλήθηκε να δώσει, αυτή με τον καρκίνο.
Ο Βασίλης Ψυλλάκης, σήμερα -3 Νοεμβρίου- έχει τα γενέθλιά του. Εχει όμως έναν λόγο παραπάνω να γιορτάζει αυτή την ημέρα, αφού σαν σήμερα πριν από έναν χρόνο αφαίρεσε το σακουλάκι της κολοστομίας. Και επέστρεψε στην κανονικότητά του, μετά από την μάχη που έδωσε με τον καρκίνο.
Χρειάστηκε να διακόψουμε τη συνέντευξη αρκετές φορές γιατί ήταν πολύ έντονη η συναισθηματική φόρτιση όταν ο Βασίλης μού εξιστορούσε πώς ο καρκίνος τον άλλαξε ως άνθρωπο, τον έκανε όπως λέει να καταλάβει τη σημασία της ζωής γι’ αυτό και χαρακτηρίζει ως δώρο Θεού την περιπέτεια της υγείας του.
Ενας λόγος που αποφάσισε να μιλήσει δημόσια για την μάχη του με τον καρκίνο, είναι για να προτρέψει τους ανθρώπους να κάνουν κολονοσκόπηση προληπτικά. Αν ο ίδιος είχε πάει μερικούς μήνες νωρίτερα στον γιατρό θα έκανε αφαίρεση του πολύποδα και η περιπέτειά του θα είχε λήξει νωρίτερα. Η καθυστέρηση, παρ’ ολίγον να του κοστίσει τη ζωή, επειδή απέφευγε να κάνει την εξέταση.
Μιλά για τη σπουδαιότητα της λειτουργίας του Ακτινοθεραπευτικού Κέντρου στη Ρόδο, αφού όπως επισημαίνει ο πρώτος και κύριος λόγος για να μπορέσει να ανακάμψει ένας ογκολογικός ασθενής είναι η καλή ψυχολογία. Ο αγώνας κατά του καρκίνου μακριά από την οικογένεια και το σπίτι, γίνεται ακόμα πιο δύσκολος.
«Να πάνε όσοι είναι πάνω από 50 να κάνουν κολονοσκόπηση, να μη φοβούνται… Να μην τραβήξουν αυτά που τράβηξα εγώ στα δύο χρόνια να μην δουν ό,τι είδαν τα μάτια μου…», λέει ο Βασίλης Ψυλλάκης στη συνέντευξή του στη «δ».
• Βασίλη, έδωσες μια γενναία μάχη με τον καρκίνο, έχεις πλέον αναρρώσει και θα ήθελα να σε ρωτήσω, σήμερα τι έχεις κρατήσει από όλα αυτά που πέρασες.
Αυτό που παίζει σημαντικό ρόλο στην πορεία της υγείας του ογκολογικού ασθενή είναι το ψυχολογικό κομμάτι, γι’ αυτό και είναι πολύ σημαντικό να ξέρει ότι θα βρίσκεται στο σπίτι του και θα κάνει τη θεραπεία του εδώ. Εγώ για παράδειγμα έμεινα δύο μήνες στην Αθήνα. Ημουν κλεισμένος μέσα σε ένα σπίτι. Κάθε πρωί σηκωνόμουν για να πάω στο νοσοκομείο για τις ακτινοβολίες μου και περίμενα τη σειρά μου για να μπω στο μηχάνημα. Δεν είναι πολλή ώρα που διαρκεί η ακτινοβολία, είναι περίπου 15 λεπτά αλλά όλη αυτή η διαδικασία και σε μια πόλη όπως η Αθήνα, μακριά από το σπίτι σου δεν είναι και ο,τι καλύτερο. Τρελαίνεσαι. Ως ογκολογικός ασθενής μπορώ να σας πω ότι για μένα περισσότερο μετράει η ψυχολογία και μετά το οικονομικό. Βεβαίως και το οικονομικό παίζει σημαντικό ρόλο. Εγώ έμενα σε δικό μας σπίτι στην Αθήνα, όμως υπάρχουν άνθρωποι που πρέπει να πληρώσουν και για τη διαμονή τους για ένα και δύο και τρεις μήνες ή και παραπάνω. Γι΄αυτά τα 15 λεπτά την ημέρα, οι ογκολογικοί ασθενείς είναι υποχρεωμένοι να μένουν μακριά από το σπίτι τους και να ξοδεύουν χιλιάδες ευρώ, όσοι μπορούν να τα διαθέσουν.
• Οι μέρες αυτές περνάνε δύσκολα…
Πολύ δύσκολα. Εγώ έκανα Μεγαλοβδομάδα στην Αθήνα. Δεν πήγα την Κυριακή του Πάσχα στο Νοσοκομείο αλλά ήμουν στην Αθήνα, δεν κατέβηκα στο νησί γιατί δεν έπρεπε να χάσω ούτε μια θεραπεία. Κάθε μέρα στις 10 το πρωί έπρεπε να είμαι στο Νοσοκομείο. Τελείωνα αργά διότι η δική μου θεραπεία για τον καρκίνο του παχέος εντέρου απαιτούσε κάποιες επιπλέον διαδικασίες που ήταν και πολύ επίπονες.
• Εσύ Βασίλη πώς το ανακάλυψες;
Μέσα στην ατυχία μου, ήμουν τυχερός… Αλλά και πάλι αν πήγαινα τρεις μήνες πριν, θα ήταν ένας καλοήθης πολύποδας τον οποίον θα μου αφαιρούσε εδώ ο γαστρεντερολόγος και δεν θα τραβούσα όλα αυτά που τράβηξα. Στον γιατρό πήγα όταν άρχισα ήδη να νιώθω μια δυσφορία στην κοιλιακή χώρα για κάποιες μέρες και είχα ήδη παρατηρήσει αλλαγές στη λειτουργία του εντέρου. Θυμάμαι βρεθήκαμε έξω, σε διαφορετικές παρέες, με τον Γιώργο τον Τριάντο και του ανέφερα τα συμπτώματά μου, μου είπε ότι πρέπει να πάω να κάνω κολονοσκόπηση. Πήρα τηλέφωνο τον Νίκο τον Φρόνα ο οποίος είναι και αγαπητός φίλος, κλείσαμε ραντεβού και μόλις ξεκίνησε η εξέταση κατάλαβε ότι πρόκειται για κάτι σοβαρό. Μου είχε πει τότε, ότι αν πήγαινα λίγο νωρίτερα, πριν τρεις – τέσσερις μήνες, δεν θα είχαμε αυτή την εξέλιξη, δεν θα γινόταν από καλοήθης, κακοήθης ο όγκος. Θα αφαιρούσαμε τον πολύποδα. Γι’ αυτό θέλω να περάσω αυτό το μήνυμα στον κόσμο, να μη φοβάται την κολονόσκοπηση. Κι εγώ δεν ήθελα να την κάνω. Ενώ έκανα τακτικά άλλες εξετάσεις, αυτή δεν την έκανα, δίσταζα. Και παρ΄ολίγο αυτός ο δισταγμός να μου κοστίζει τη ζωή μου.
• Είχατε ιστορικό στην οικογένεια;
Οχι οι γονείς μου, κάποια ξαδέλφια.
• Αρα υπήρχε λόγος για να κάνεις την εξέταση.
Ναι. Το συζητούσαμε και με τα αδέλφια μου ότι έπρεπε να την κάνουμε, αλλά το αποφεύγαμε εξαιτίας της φύσης της εξέτασης. Καταλαβαίνεις τι εννοώ. Κακώς, πολύ κακώς όπως αποδείχθηκε. Είναι εγκληματικό να μη γίνεται η κολονοσκόπηση προληπτικά, πολύ περισσότερο όταν υπάρχει ιστορικό στην οικογένεια.
• Οπότε Βασίλη, σου ανακοινώνει ο γιατρός ότι πρόκειται για καρκίνο.
Εκεί Μαίρη, έχασα τον κόσμο κάτω από τα πόδια μου. Δεν είχε πάει το μυαλό μου στο κακό. Ο Νίκος ο Φρόνας, δεν ήθελε να μου το πει απευθείας, το είπε στον αδελφό μου. Ομως εγώ του ζήτησα να μου πει την αλήθεια. Και όταν μου το είπε, έχασα τον κόσμο κάτω από τα πόδια μου. Και μέχρι να κάνω την αξονική, καταλαβαίνεις σε τι κατάσταση ήμουν… Απευθείας όταν διαπιστώνεται καρκίνος, σε στέλνουν για αξονική να κάνεις γενική εξέταση να δουν αν έχει γίνει κάποια μετάσταση. Μέσα στην ατυχία μου στάθηκα τυχερός γιατί ο όγκος είχε περιοριστεί μόνο στο παχύ έντερο, δεν είχε κάνει μετάσταση.
• Από την ημέρα που σου ανακοινώθηκε ότι ο όγκος είναι κακοήθης, πόσος καιρός μεσολάβησε μέχρι να φύγεις στην Αθήνα;
Δύο μέρες. Απευθείας έκλεισα εισιτήρια, βρήκαμε τον καθηγητή που θα με προετοίμαζε… Πηγαίνοντας στην Αθήνα, την επόμενη ημέρα μπήκα στο χειρουργείο για να βάλω port χημειοθεραπείας, για να παίρνω το φάρμακο από εκεί και να μην μου τρυπάνε τα χέρια συνέχεια. Εγώ το ζήτησα. Μετά πήγα στο Ιατρικό Κέντρο όπου με παρακολουθούσε μια ογκολόγος, η οποία μου έκανε τις πρώτες χημειοθεραπείες για να δουν πως αντιδρά ο οργανισμός μου. Μπορώ να σου πω ότι με τις πρώτες χημειοθεραπείες που έκανα, ένιωθα τον εαυτό μου πολύ καλύτερα. Οταν ξεκίνησα, μετά από 10 με 15 μέρες, η ψυχολογία μου είχε επανέλθει. Να σου πω βέβαια, ότι μέσα σε αυτό το διάστημα που μεσολάβησε από τη διάγνωση, είχα χάσει 10 κιλά. Είχα διαλυθεί ψυχολογικά. Οταν μου μίλησε η ογκολόγος και είδαμε και από τις εξετάσεις ότι είχε περιοριστεί στο παχύ έντερο, ανέβηκε λίγο η ψυχολογία μου. Οταν ξεκίνησα τις χημειοθεραπείες, απέκτησα περισσότερη δύναμη. Ενώ έβλεπα άλλους ανθρώπους που οι χημειοθεραπείες τους έριχναν, εμένα με ανέβασε. Αν δεν έλεγα εγώ ότι έχω καρκίνο, δεν φαινόταν ότι έχω τέτοιο πράμα. Εξι μήνες έκανα χημειοθεραπείες. Τις ξεκίνησα στην Αθήνα και τις τελείωσα εδώ στο Νοσοκομείο της Ρόδου.
• Πότε ξανάφυγες στην Αθήνα για τις ακτινοβολίες;
Τελείωσα τις χημειοθεραπείες και μετά από ένα μήνα που τελείωσα, έφυγα και πήγα στην Αθήνα και έμεινα δύο μήνες. Αρχικά έκανα χημειοθεραπείες κάθε 15 μέρες και ακτινοβολίες κάθε μέρα εκτός από τα σαββατοκύριακα. Εκανα 28 ακτινοβολίες. Αλλά δεν ερχόμουν στη Ρόδο, έμενα εκεί. Ο όγκος που είχα ήταν περίπου 20 με 25 cm, ήταν μεγάλος, και με τις ακτινοβολίες μίκρυνε και έγινε περίπου 3 με 4 cm όπως φάνηκε από μια εξειδικευμένη εξέταση που έκανα στο Metropolitan. Κι έτσι ο καθηγητής δεν δυσκολεύτηκε να κάνει την επέμβαση. Μετά έκανα και κολοστομία, έβαλα σακουλάκι. Τέσσερις μήνες το είχα. Μετά από τέσσερις μήνες πήγα στην Αθήνα και έγινε η αποκατάσταση. Εχω κάποιες παρενέργειες σήμερα, δηλαδή είναι μουδιασμένα τα πόδια μου… Με τη λειτουργία του εντέρου έχω κάποια θέματα ακόμα… Αλλά δόξα τω Θεώ είμαι καλά.
• Σε όλο αυτό το διάστημα που ήσουν στην Αθήνα, όλες τις αγωνίες και το άγχος σου, το μοιραζόσουν με την οικογένειά σου τηλεφωνικά.
Ναι. Είχα άνθρωπο μαζί μου, την κουνιάδα μου, αλλά άλλαξε η ζωή μου όλη. Πήραμε υπάλληλο στο μαγαζί, το μαγαζί έπρεπε να λειτουργεί, πώς θα τα φέρναμε βόλτα; Τα έξοδα ήταν πολλά. Η γυναίκα μου πρωί, μεσημέρι, βράδυ ήταν στο μαγαζί, τα παιδιά βοηθούσαν κι εκείνα… Αλλαξε η ζωή όλων μας, δεν ήταν εύκολο πράμα αυτό. Ενώ αν ήμουν εδώ να κάνω τη θεραπεία μου, θα ήταν διαφορετικά. Θα μπορούσα να συντονίσω κάποια πράγματα. Δεν ήμουν κατάκοιτος, ήμουν λειτουργικός. Εφευγα από τη θεραπεία μου, πήγαινα στο σπίτι το μεσημέρι που τελείωνα και μετά δεν έβγαινα έξω. Να πάω πού στην Αθήνα; Δεν μπορούσα να φάω, έκανα συγκεκριμένη διατροφή για τις θεραπείες. Ημουν κλεισμένος μέσα στο σπίτι από τις 2 το μεσημέρι που τελείωνα μέχρι την άλλη μέρα το πρωί που έφευγα με τον Ηλεκτρικό.
• Και βεβαίως όταν είσαι μόνος σου κλεισμένος μέσα σε ένα σπίτι τόσες ώρες, το μυαλό σου δεν σταματά να σκέφτεται. Ηρθαν στιγμές που φοβήθηκες;
Περνάνε διάφορες εικόνες από μπροστά σου Μαίρη. Να είμαστε ειλικρινείς. Οταν έχεις να αντιμετωπίσεις αυτό το πράγμα, υπάρχει περίπτωση να μην περάσουν κάποιες σκέψεις την ώρα που πας να ξαπλώσεις; Είναι αδύνατον. Προσπαθείς να μη τα σκέφτεσαι, να διαβάσεις ένα βιβλίο, ή να δεις μια ταινία για να ξεχαστείς λίγο. Οσο όμως και να το πολεμάς αυτό, πάντα από το μυαλό σου θα περνάει και το κακό… Και λες μήπως…. Οταν μπήκα μέσα στο χειρουργείο έκανα οκτώ ώρες. Δεν ήξερα αν θα έβγαινα ζωντανός από εκεί μέσα. Ηξερα ότι θα έβγαινα ζωντανός; Είχα μαζί μου την εικόνα του Πανορμίτη και έκανα τον σταυρό μου όταν μπήκα… Θέλω όμως να πω και κάτι. Πέρα από το ψυχολογικό κόστος, είναι τεράστιο και το οικονομικό κόστος γιατί εγώ πήγα σε ιδιωτικά νοσοκομεία. Τις ακτινοβολίες βέβαια -και θέλω να το τονίσουμε αυτό γιατί ο άνθρωπος είναι Θεός για μένα- μου τις έκανε ο Γιώργος ο Πισσάκας, με την ομάδα του, στο Νοσοκομείο “Αλεξάνδρα”. Είναι ο διευθυντής εκεί. Και τους νησιώτες όλους τους εξυπηρετεί και τους φροντίζει, είναι πατριώτης μας. Μετά τον χειρουργό, ο Γιώργος ο Πισσάκας έκανε την περισσότερη δουλειά. Και ενδιαφερόταν και ο ίδιος προσωπικά. Ερχόταν να με νοιαστεί όταν ήμουν στο μηχάνημα, να δει πώς πάω, πώς είμαι…
• Στα ιδιωτικά νοσοκομεία γιατί χρειάστηκε να απευθυνθείς;
Για να κερδίσω χρόνο… Αν πήγαινα σε δημόσιο νοσοκομείο, υπήρχε αναμονή. Και όσο περιμένεις η ασθένεια εξελίσσεται. Ξεκίνησα με τις χημειοθεραπείες. Επειτα, το χειρουργείο έγινε δύο μήνες μετά από τις ακτινοβολίες, τόσο ήταν το διάστημα που έπρεπε να μεσολαβήσει. Τελείωσα τις ακτινοβολίες στις 8 Μαΐου του 2023, 17 Ιουλίου έκανα την επέμβαση. Και 3 Νοεμβρίου την ημέρα των γενεθλίων μου, έβγαλα το σακουλάκι, έκανα την αποκατάσταση. Νομίζω ότι ήταν σημαδιακό αυτό.
• Βασίλη, τι θα ήθελες να πεις στους ανθρώπους που θα διαβάσουν την συνέντευξη;
Αρχικά να ευχηθούμε να πάνε όλα καλά με το χρονοδιάγραμμα του Ακτινοθεραπευτικού Κέντρου στο Νοσοκομείο της Ρόδου και να λειτουργήσει στον χρόνο που έχει καθοριστεί. Θα βοηθήσει σημαντικά και τους Ροδίτες και τους Δωδεκανήσιους από τα άλλα νησιά να κάνουν τις θεραπείες τους εδώ. Οταν εγώ ήμουν στην Αθήνα και από την Κω υπήρχε ασθενής, και από τη Λέρο και από τη Σύμη… Θα βοηθήσει σημαντικά στην ψυχολογία τους και βέβαια θα μειώσει σημαντικά τα έξοδα. Τι να κάνει δηλαδή ένας άνθρωπος που δεν έχει λεφτά να πληρώνει για τη διαμονή του και τη διατροφή του στην Αθήνα; Αυτό που θέλω να πω επίσης είναι ότι η στήριξη στον ασθενή είναι η οικογένεια.. Είναι πάρα πολύ σημαντική. Να μην το βάζει κάτω ο κόσμος. Τώρα πια, με τα μέσα που έχει η επιστήμη, αντιμετωπίζεται ο καρκίνος, ας είναι στο παχύ έντερο, στον προστάτη, στον πνεύμονα, οπουδήποτε… Δεν είναι ανίκητος ο καρκίνος όπως ήταν κάποτε. Πρέπει να είναι πολύ άτυχος ο ασθενής για να φύγει από τη ζωή. Τον καρκίνο μπορούμε να τον νικήσουμε. Και να σου πω και κάτι Μαίρη; Τον άνθρωπο τον αλλάζει ο καρκίνος, σε όλα. Εγώ άλλαξα. Πλέον δεν νευριάζω. Νομίζω ότι είναι δώρο Θεού αυτό για μένα. Άλλαξε η συμπεριφορά μου…. Βλέπω αλλιώς τη ζωή, βλέπω αλλιώς τους ανθρώπους. Πρέπει κανείς να περάσει ένα τέτοιο πράγμα για να καταλάβει τη σημασία της ζωής… Να πάνε όσοι είναι πάνω από 50 να κάνουν κολονοσκόπηση, να μη φοβούνται… Να μην τραβήξουν αυτά που τράβηξα εγώ στα δύο χρόνια να μην δουν ό,τι είδαν τα μάτια μου…
