Ο βουλευτής Δωδεκανήσου Δημήτρης Κρεμαστινός, μιλώντας ως εκπρόσωπος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ στην Ολομέλεια της Βουλής για τη συζήτηση του Νομοσχεδίου «Έλεγχος των οικονομικών των πολιτικών κομμάτων και των αιρετών αντιπροσώπων Βουλής και Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου», τόνισε ότι κάθε νομοσχέδιο που προάγει τη διαφάνεια είναι ένα ακόμα θετικό βήμα για τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος και της δημοκρατίας, αντίθετα από τα φαινόμενα των πολλών γενικευμένων καταγγελιών χωρίς ονοματεπώνυμο που πλήττουν όλους, ακόμα και τους ίδιους τους καταγγέλλοντες
Αντιστρέφοντας το κλίμα της συλλήβδην απαξίωσης των πολιτικών πρακτικών, ο καθηγητής Κρεμαστινός αναφέρθηκε στο καλό παράδειγμα του «νόμου Πεπονή» που ψηφίστηκε από σθεναρή επιλογή του νομοθέτη και του Ανδρέα Παπανδρέου, στη σημασία εσωτερικής και εξωτερικής διαφάνειας στη λειτουργία των κομμάτων και στην ανάγκη για πολιτική και φορολογική καθαρότητα των χρηματοδοτήσεων.
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της ομιλίας:
«Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι Βουλευτές, κάθε νομοσχέδιο –είναι το τέταρτο στη σειρά, το οποίο είναι επί του θέματος της διαφάνειας, που έρχεται στη Βουλή- που προσθέτει έστω και ένα λιθάρι στη διαφάνεια θα πρέπει να το δεχόμαστε θετικά, χωρίς να πιστεύουμε, βέβαια, ότι νομοτελειακά θα είναι το τελευταίο. Διότι, αφού έχουν έρθει τέσσερα, λογικά θα πρέπει να περιμένει κανένας και το πέμπτο, κάποια στιγμή.
Γιατί, προφανώς, τίποτα δεν είναι τέλειο σε καμία χώρα του κόσμου -και γιατί να είναι τέλειο στη δική μας- σε όλα τα καθεστώτα, δημοκρατικά και μη δημοκρατικά. Μαύρα πρόβατα υπάρχουν παντού και άσπρα πρόβατα υπάρχουν παντού. Το να γενικεύει, όμως, κάποιος βλέποντας ένα μαύρο πρόβατο και να αποκαλεί όλους «μαύρα πρόβατα» είναι λάθος, κάνει κακό σε όλους και κυρίως κάνει κακό στο δημοκρατικό πολίτευμα.
Επειδή ακούγονται πολλά, καλό είναι οι καταγγελίες να γίνονται, αλλά να είναι ακριβείς και επώνυμες. Διότι, όταν γίνονται καταγγελίες αόριστες, αυτό που ο κόσμος λέει «λάσπη που πετιέται διάχυτα, στον ανεμιστήρα», η λάσπη πλήττει ακόμα και αυτόν που καταγγέλλει.
Εάν, λοιπόν, υπάρχει καταγγελία για οποιοδήποτε θέμα, ακόμα και για τους Βουλευτές, πρέπει να είναι συγκεκριμένη. Διότι όταν είναι συγκεκριμένη, έχει και αποτέλεσμα. Εάν δεν είναι συγκεκριμένη, το αποτέλεσμα είναι να διαπληκτίζονται οι Βουλευτές στα διάφορα κανάλια και πραγματικά, όπως είπε ο κ. Κακλαμάνης, με το σύστημα αυτό πλήττεται το δημοκρατικό πολίτευμα. Τότε ο κόσμος λέει «να ποια είναι η ποιότητα των Βουλευτών, ανεξαρτήτως κόμματος».
Όσον αφορά τα θετικά σημεία του χώρου τουλάχιστον όπου βρίσκομαι, πρέπει να αναφέρω ότι το ΑΣΕΠ δεν ήταν μικρό βήμα για την ελληνική πραγματικότητα. Μέχρι τότε ξέρουν όλοι πώς γίνονταν οι διορισμοί. Ολόκληρα Υπουργεία καταλαμβάνοντο από την περιοχή που κατήγετο ο Υπουργός. Αν ήταν από τη Μεσσηνία ήταν της Μεσσηνίας το υπουργείο. Αν ήταν από την Ηλεία, ήταν της Ηλείας το Υπουργείο.
Όταν, λοιπόν –και αυτό το καταθέτω, γιατί υπάρχει στα Πρακτικά της Βουλής- ο Αναστάσιος Πεπονής εισηγήθηκε τον περίφημο «νόμο Πεπονή», αν θυμόσαστε, ήταν μόλις είχαν κερδηθεί οι εκλογές του 1993. Όλοι οι κομματικοί παράγοντες έλεγαν ότι θα έπρεπε ο νόμος να περάσει στο τέλος της τετραετίας, για να γίνουν και οι σχετικοί διορισμοί κατά τη διάρκεια της τετραετίας.
Ο Αναστάσης Πεπονής, σε πλήρη αντίθεση, είπε στον Ανδρέα Παπανδρέου: «ή τώρα ο νόμος ή εγώ παραιτούμαι». Και το πλήρωσε, γιατί δεν εξελέγη Βουλευτής στις εκλογές μετά τη ψήφιση του νόμου. Ο Ανδρέας Παπανδρέου, παρουσία μου, του απήντησε –για να τον καθησυχάσει προφανώς- «γι’ αυτό σε διόρισα Υπουργό, για να περάσεις το νόμο». Οπότε ο Πεπονής ηρέμησε. Γιατί νόμιζε ότι ο Παπανδρέου θα υποχωρούσε στις κομματικές πιέσεις και θα έκανε αθρόα διορισμούς στην τριετία, τετραετία –όσο ήταν- και μετά θα ψηφιζόταν κάποια στιγμή ο νόμος.
Υπάρχουν, δηλαδή, και παραδείγματα τα οποία πρέπει να τα επικαλούμαστε για να τα θυμόμαστε. Διότι διαφορετικά δεν θα μείνει τίποτα όρθιο εδώ μέσα.
Μεγάλη συζήτηση γίνεται για διάφορα θέματα. Λέμε για την πλουτοκρατία. Ποια είναι η πλουτοκρατία; Από ποιο εισόδημα και πάνω είναι η πλουτοκρατία; Και πώς αυτή η πλουτοκρατία παρεμποδίζει τον κοινοβουλευτισμό ή φέρνει νομοσχέδια που την βολεύουν κατά κάποιο τρόπο; Πρέπει να λεχθούν ονοματεπώνυμα, δεν γίνεται διαφορετικά. Αλλιώς είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι.
Και το πιο απλό πράγμα, τα κουπόνια για τα οποία γίνεται μεγάλη συζήτηση σχετικά με το αν θα είναι επώνυμα ή ανώνυμα κλπ – ας είναι τουλάχιστον αριθμημένα από την εφορία, να υπάρχει διαφάνεια μέσα στο ίδιο το κόμμα. Μπορείτε να μου πείτε όταν εκδίδονται κουπόνια πού αποδίδει λογαριασμό αυτός που τα παίρνει τα κουπόνια, σε ποιους, σε ποιο κόμμα, ποιος τα ελέγχει; Αυτή είναι η διαφάνεια. Διαφάνεια δεν είναι μόνο το να συζητάμε αν έχει ονοματεπώνυμο το κουπόνι.
Όσον αφορά τώρα τις εταιρείες, οι εταιρείες ακόμα και οι ανώνυμες έχουν μετόχους. Εάν, λοιπόν, ο νόμος των εταιρειών προβλέπει να χρηματοδοτούν κόμματα, υποχρεωτικά πρέπει να ξέρουμε και ποιοι είναι οι μέτοχοι της εταιρείας. Δηλαδή, θα πρέπει να μην δέχεται χρηματοδότηση από εταιρείες ένα κόμμα, όταν δεν γνωρίζει εάν είναι off shore εταιρεία, εάν είναι εταιρεία εντός της χώρας και ποιοι ακριβώς βρίσκονται μέσα στην εταιρεία.
Το ιδεώδες θα ήταν να υπήρχε τέτοια οικονομία που να μπορεί να χρηματοδοτεί τα κόμματα και να απαγορεύεται ρητώς οτιδήποτε. Όμως, εφόσον το ιδεώδες δεν επιτυγχάνεται, ας γίνει τουλάχιστον το εφικτό.
Ποιο είναι το εφικτό; Το εφικτό είναι τουλάχιστον τα κουπόνια των κομμάτων να είναι καθαρά. Ας μην έχουν και ονόματα, που λέει ο λόγος. Δεν είναι εκεί το θέμα. Το θέμα είναι πόσα εισπράττει το κόμμα, από ποιους τα εισπράττει, ποιοι πραγματικά τα παίρνουν και πού πάνε τα λεφτά του κόμματος. Αυτό δεν πρέπει να προβλέπει ένας νόμος για διαφάνεια;
Βλέπουμε, λοιπόν, ότι υπάρχουν πολλά που πρέπει να γίνουν. Όμως οπωσδήποτε το νομοσχέδιο αυτό είναι ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση.»
