• Ένα επίκαιρο «μυθιστόρημα»
Στη Ρόδο, εκεί όπου το φως θα έπρεπε να αποκαλύπτει, είχε μάθει να κρύβει. Ένα αυθαίρετο πενταώροφο κτήριο στη Ζ.Ο.Ε. δεν ήταν απλώς μία πολεοδομική παρατυπία. Ήταν το σύμπτωμα μίας βαθιάς, χρόνιας σήψης.
Κι όλα ξεκίνησαν από μερικές φωτογραφίες. Ο αρχιτέκτονας, νευρικός, σήκωσε το τηλέφωνο. Το όνομα της υπαλλήλου της πολεοδομίας αναβόσβηνε στην οθόνη σαν σήμα κινδύνου.
– Σου έστειλα φωτογραφίες. Κάτι παίζεται. Ετοιμάσου, είπε εκείνη.
Η φωνή της είχε αλλάξει. Είχε μέσα της κάτι πιο σκοτεινό.
– Τι; Πάλι η χοντρή; ρώτησε εκείνος απότομα.
– Όχι. Δεν είναι αυτή. Μην μπλέκεις αθώους. Είναι άλλοι. Και είναι σοβαρό.
Από τον Νοέμβριο χτίζουν. Κανείς δεν τους σταμάτησε. Ούτε έλεγχος, ούτε καταγγελία. Σιωπή. Σαν να είχαν ασυλία.
Πίσω από τις άδειες, τα σχέδια και τους υπολογισμούς, υπήρχε κάτι πιο μεγάλο: το δόντι. Ποιος είχε «δόντι» στην πολεοδομία; Ποιος ήξερε πώς να γλιστρά ανάμεσα στους ελέγχους και τα πρόστιμα; Οι συνομιλίες έβγαζαν την απάντηση: ο καθένας είχε κάποιον από πίσω.
– Τι μου κάνετε μόνο εμένα καταγγελίες; Οι άλλοι χτίζουν ανενόχλητοι! φώναζε ο αρχιτέκτονας. Πες μου τι θες να το μεταφέρω…
Οι «άλλοι» όμως είχαν απλώς πιο σιωπηλούς προστάτες.
Οι κοριοί της ΕΛ.ΑΣ. κατέγραφαν. Μηχανικοί, υπάλληλοι και οι untouchables. Οι λέξεις τους ήταν καρφιά: «πλαστά σχέδια», «πενταώροφο στη ΖΟΕ», «έβγαλα πενήντα άδειες», «θα τους χέσω». Ολόκληρο σύστημα, με αρχή και τέλος. Κανείς δεν ήξερε ποιος είναι με ποιον – ή το ’ξεραν και απλώς δεν το έλεγαν.
Ο μηχανικός, αθώος στην αρχή, μπλέχτηκε. Είχε στείλει φωτογραφίες. Δεν ήξερε – ή έτσι είπε. Ο αρχιτέκτονας τον πίεσε.
– Σε είδαμε στις κάμερες. Εσύ ήσουν.
– Ήταν λάθος. Δεν ήθελα, προσπάθησε να απολογηθεί.
– Ο φίλος τον πήρε και του είπε: “Κατά λάθος το έκανες;” Κι αυτός ορκιζόταν στον πατέρα του, είπε αργότερα ο αρχιτέκτονας σε συνομιλία. Πίστευε ότι πίσω από την “γκάφα” κρυβόταν πολιτική βούληση.
Κάποιοι ψηλά ήξεραν. Κάλυπταν ή απλώς σιωπούσαν;
– Τους πήρα και τους είπα: Είμαι φίλος ή εχθρός σας; Αν δεν ξέρω ποιος το έκανε, τότε το θεωρώ δικό σας, είπε στυγνά.
Οι άδειες υπήρχαν, αλλά ήταν παλιές. Κάποιες του 2003, άλλες ασαφείς. Κάθε φωτογραφία όμως αποκάλυπτε ένα ακόμα όροφο. Ένας, δύο, τρεις… πέντε.
Ο επιχειρηματίας δεν ανησυχούσε το ίδιο και ο αρχιτέκτονας.
– Θα φέρω πενήντα άδειες. Να τις μετρήσουν. Να δουν ποιες είναι νόμιμες και ποιες όχι, είπε. Δεν τον ένοιαζε η νομιμότητα. Τον ένοιαζε ο όγκος. Όσο περισσότερα χαρτιά, τόσο λιγότερες ευθύνες.
Η υπάλληλος προσπαθούσε να κρατήσει ισορροπία. Επαγγελματική αξιοπρέπεια και προσωπικά αισθήματα μπλέκονταν. Ήξερε τον αρχιτέκτονα. Της είχε ζητήσει να καλύψει και να του προσδιορίσει τι ήθελε.
Η υπόθεση είχε πάρει φωτιά. Η Εσωτερικών Υποθέσεων άκουγε. Οι διάλογοι δεν άφηναν περιθώρια για παρερμηνείες.
Το «πενταώροφο» δεν ήταν ένα κτήριο. Ήταν σύστημα. Και οι untouchables του, εκείνοι που πίστεψαν ότι κανείς δεν θα τους ακουμπήσει, τώρα ήταν εκτεθειμένοι.
Στο φως. Στο μικρόφωνο. Στη Δικαιοσύνη.
Ήρθε η ώρα. Και δεν θα φύγει ήσυχα.
