Με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας Αυτισμού, όπως έχει καθιερωθεί η 2α Φεβρουαρίου κάθε έτους, η Πρόεδρος Π.Δ.Σ. Συλλόγου Γονέων, Κηδεμόνων & Φίλων Αυτιστικών Ατόμων «Η ΑΠΟΔΟΧΗ» Ευφροσύνη Κουτούζη επισημαίνει τα εξής:
Σαφώς οι οικογένειες των Αυτιστικών Ατόμων, ευχαριστούν για την καθιέρωση της ημέρας ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης για τον αυτισμό, όμως, θα πρέπει πρώτα, το καλό παράδειγμα να το ακολουθήσει η πολιτεία. Οι νομοθέτες στην Ελλάδα, θα πρέπει να σκεφτούν, πως οι οικογένειες των αυτιστικών ατόμων, βρίσκονται ακόμα στο περιθώριο των εξελίξεων, τη στιγμή, που, στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης, η ευαισθητοποίηση είναι εδώ και δεκαετίες, ειλικρινής και έμπρακτη εκ μέρους της Πολιτείας.
Γιατί, ο νόμος περί εταίρου προσώπου φροντίδας αυτιστικών – και όλων των ομάδων αναπήρων ατόμων – ΑΠΟΚΛΕΙΕΙ τις μητέρες, που είναι οι μοναδικοί γνώστες αντιμετώπισης των προβλημάτων και των συχνών περιστατικών των κρίσεων; Δεν τολμώ να αναφερθώ δε, στις μονογονεΊκές οικογένειες, καθώς σύμφωνα με τις διαπιστώσεις, πολλοί είναι οι μπαμπάδες, που εγκαταλείπουν την οικογένεια όταν διαπιστωθεί, οποιαδήποτε αναπηρία.
Η μητέρα λοιπόν, παραμένει στο σπίτι, αβοήθητη σε όλη τη ζωή της, χωρίς να μπορεί να εργαστεί, χωρίς τη δυνατότητα ελάχιστου μισθού, ώστε να μπορεί να φροντίσει το ανάπηρο παιδί της, αλλά και τα υπόλοιπα παιδιά της οικογένειας. Δεν μας φταίει λοιπόν η κοινωνία, που ενδεχομένως χρειάζεται εκπαίδευση, ώστε να φτάσει στο σημείο, να αποδέχεται χωρίς προκαταλήψεις τα άτομα με κάθε είδους αναπηρία, όταν η Πολιτεία, ακόμα δεν έχει ωριμάσει ως προς αυτό.
Η Ελλάδα, έχει αξιώσει χώρο στα κράτη – μέλη της Ευρώπης, όμως, λυπάμαι που εδώ και δεκαετίες, το επίκεντρο, ΔΕΝ είναι ο άνθρωπος με προβλήματα, όπως συμβαίνει στις οικογένειες με αντίστοιχα ζητήματα στην Ευρώπη. Κατά τα άλλα, η Πολιτεία γιορτάζει και … δείχνει τη συμπόνια της, χωρίς ποτέ, να έχει έρθει στη δύσκολη αυτή θέση. Τα δε αδέλφια τέτοιων παιδιών, επίσης δεν έχουν μέλλον, αλλά και το παρόν τους, σε ό,τι αφορά στην καθημερινή διαβίωση, την κάλυψη των ειδών πρώτης ανάγκης και δη της μόρφωσης, είναι εξαιρετικά δύσκολο.
Αν λοιπόν, οι οικογένειες αυτές, δεν έχουν συμπαράσταση, για την ελάχιστη φροντίδα, αδυνατούν να πληρώνουν απαραίτητες θεραπείες, (λογοθεραπεία – εργοθεραπεία) εφόσον, σε μητέρες χωρίς ένσημα η Πολιτεία, δεν δικαιολογεί την ελάχιστη επιδότηση, σε ποιες επετείους αναφερόμαστε; Ποιες ακριβώς πολιτικές, προωθεί, το Υπουργείο Οικογένειας, αρμόδιο για οικογενειακές και προνοιακές πολιτικές, αν δεν στηρίξει την κάθε μητέρα – ήρωα ;
Αλήθεια, τι ακριβώς γιορτάζουν σήμερα τα αυτιστικά παιδιά μας στην Ελλάδα; Με τι θα πρέπει να χαίρονται; Ας γιορτάζουν τα παιδιά στις χώρες των υπόλοιπων χωρών της Ευρώπης. Όχι τα δικά μας!
Και κατέληξε: “ Ας χαιρόμαστε τα πραγματικά υπέροχα, αυτιστικά παιδάκια μας, που μας δείχνουν καθημερινά τον δρόμο προς την ανιδιοτέλεια , τον αλτρουϊσμό και την αθωότητα. Είναι ένα δίδαγμα ζωής για εμάς. Ας διδαχθούν και οι εκπρόσωποι της πολιτείας από αυτά τα παιδιά.
