Η ψυχολογική βία κατά των γυναικών!

ΓΡΑΦΕΙ Η
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΠΑΠΑΣΑΒΒΑ
Επ’ ευκαιρεία της παγκόσμιας ημέρας για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών γνωρίζουμε ότι βία δέν είναι μόνο η σωματική και σεξουαλική αλλά και η ψυχολογική! Βία δέν είναι μόνο η  διαπιστωμένη ανισότητα στις σχέσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών αλλά και η ψυχολογική  κατά των γυναικών μέσα στην κοινωνία. Δεν είναι μόνο το “χαστούκι” βία αλλά και το αίσθημα της εγκατάλειψης, της μοναξιάς, της απόγνωσης,της αδυναμίας για επιβίωση,της ανεργίας! Η μορφή αυτής της  βίας είναι το ίδιο επαχθής και επιζήμια για την σωματική και ψυχική υγεία της γυναίκας και κατ’ επέκταση  των παιδιών της.
Η ψυχολογική βία  είναι ένα μέρος της σκληρότητας που βιώνουν καθημερινά γυναίκες μέσα στην κοινωνία μας. Γυναίκες μόνες με ανήλικα παιδιά,χωρίς ζωτικούς πόρους,σε κατάσταση απελπισίας αναζητούν “μια σανίδα σωτηρίας”, ένα στήριγμα για να επιβιώσουν αυτές και τα παιδιά τους.  Μεγαλώνοντας αυτά τα παιδιά δημιουργούνται πολλά ψυχικά τραύματα και αδυνατούν να αναπτύξουν υγιείς διαπροσωπικές σχέσεις μέσα στην κοινωνία.΄Εχουν μεγάλο άγχος,φοβίες και αισθάνονται ότι δέν υπάρχει καμμιά ελπίδα να βοηθηθούν ή να αλλάξει η κατάσταση τους. Καθημερινά  αυξάνεται ο αριθμός των μονογονεικών οικογενειών λόγω της κρίσης, διότι τα οικονομικά προβλήματα διαλύουν οικογένειες. Μητέρες μόνες με ανήλικα παιδιά αδυνατούν να καλύψουν τα αναγκαία είδη διατροφής και επιβίωσης,χωρίς κρατική μέριμνα καθώς η πολιτεία είναι απούσα.
Πριν λίγες ημέρες με θλίψη παρακολουθήσαμε σε γνωστό, τοπικό τηλεοπτικό μας σταθμό την κραυγή απελπισίας μιάς νεαρής συμπολίτισσάς μας με τρία παιδιά,η οποία μεγάλωσε(καθ΄ομολογίαν της)σε ίδρυμα,πιθανόν εγκαταλειφθείσα αφού δήλωνε ολομόναχη με τα ανήλικα παιδιά της,άνεργη και χωρίς πού την κεφαλή κλείνει!
Στις 25 Νοεμβρίου γίνονται εκδηλώσεις και στόχος  είναι η ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης αλλά και η ενεργοποίηση των πολιτών έναντι στα σοβαρά κοινωνικά ζητήματα.Μήπως όμως θα έπρεπε  στόχος να είναι η ευαισθητοποίηση της πολιτείας και των αρμόδιων φορέων ενάντια στα σοβαρά αυτά κοινωνικά ζητήματα και η επίλυσή τους; Οι πολίτες σίγουρα είναι οι μόνοι που ανταποκρίνονται σε τέτοιες καταστάσεις αλλά με τα σημερινά δεδομένα δυσκολεύονται και αυτοί πολλές φορές να ανταπεξέλθουν στα καθημερινά τους έξοδα.Με το να δώσουν λίγα τρόφιμα δέν σώζονται οι μονογονεικές οικογένειες που δέν έχουν μόνιμη στέγη και εισόδημα!
Πρέπει τόσο η Περιφέρεια και ο Δήμος να φροντίσουν για την στέγαση αυτών των οικογενειών σε δημόσια κτίρια που σήμερα δέν χρησιμοποιούνται, οι μητέρες αυτές να προσληφθούν και να εργασθούν έστω στην καθαριότητα των δημοσίων υπηρεσιών,Νοσοκομείου κλπ.΄Ετσι θα αισθάνονται ότι είναι ισότιμοι πολίτες αυτού του τόπου τόσο οι ίδιες οι μητέρες όσο και τα παιδιά τους.
Να μην ξεχνάμε ότι κανένα παιδί δέν γενιέται “κλεφτρόνι”, “πρεζόνι” και εγκληματίας αλλά γίνεται από το προβληματικό οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον!