Πολυετής δικαστική διένεξη για την περιουσία ενός βαθύπλουτου Ροδίτη Μουσουλμάνου

Ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου Ρόδου με τη διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων, προσέφυγε χθες, ο θετός γιός εκλιπόντος ζάμπλουτου Ροδίτη Μουσουλμάνου, διεκδικώντας την συντηρητική κατάσχεση κινητών και ακινήτων, χρηματικών ποσών και χρηματικών απαιτήσεων από τη χήρα του και κάθε άλλου που έλκει στο όνομά του και για λογαριασμό του κληρονομικά δικαιώματα στην κληρονομική περιουσία του αλλά και κάθε τρίτου στα χέρια του οποίου βρίσκονται για οποιοδήποτε λόγο τμήματα / εξ αδιαιρέτου μερίδια της κληρονομικής περιουσίας του, μέχρι του ποσού των 14.673.514,31 €!!
Στην αίτηση που υπέβαλε δια της πληρεξουσίας δικηγόρου του κ. Ελπινίκης Κύρμπαση, εκθέτει ότι με απόφαση που έλαβε το Πρωτοδικείο Ροδόπης, το 1968, είχε κηρυχθεί θετό τέκνο του αποβιώσαντος συζύγου της χήρας, καθώς και της προαποβιώσασας αυτού πρώην συζύγου του και θετής μητέρας του.
Το 1995 ο πατέρας του με αγωγή  ενώπιον του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Ρόδου, είχε ζητήσει να κηρυχθεί η λύση της υιοθεσίας. Ως συν–ενάγουσα στην ίδια αγωγή, εφέρετο να είναι και η μετέπειτα αποβιώσασα μητέρα του και όπως διατείνεται, η αγωγή είχε υποβληθεί εν αγνοία της.
Επί της αγωγής εκδόθηκε το 1998 απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Ρόδου με την οποία ερήμην του έγινε δεκτή αγωγή και απαγγέλθηκε η λύση της υιοθεσίας.
Κατά της απόφασης αυτής άσκησε το 2001 αγωγή, για να αναγνωρισθεί η ανυπαρξία αυτής, ως ανίσχυρης / αυτοδίκαια άκυρης καθώς εκδόθηκε επί καταργημένης δίκης.
Η αγωγή του αυτή κρίθηκε και απορρίφθηκε ως απαράδεκτη για τυπικό λόγο.
Άσκησε στη συνέχεια κατά της ίδιας απόφασης το 2004 αγωγή η οποία, δεν εκδικάσθηκε γεγονός που αποδίδει σε παρελκυστική τακτική του εκλιπόντος.
Ασκησε το 2007 νέα αγωγή.
Υποστηρίζει ότι το Νοέμβριο του 1998, όταν ο θετός πατέρας του εισήγαγε την αγωγή λύσης της υιοθεσίας επικαλέστηκε ανύπαρκτη κλήση, ενώ η μητέρα του, δεύτερη ενάγουσα κατά τη συζήτηση είχε ήδη πεθάνει.
Διατείνεται ότι τόσο κατά την ημερομηνία που κρίθηκε και αποφασίσθηκε η αγωγή όσο και κατά την ημερομηνία που δημοσιεύθηκε είχαν ήδη συμπληρωθεί οκτώμισι μήνες από το θάνατο της θετής μητέρας του και δεύτερης “ενάγουσας”.
Ισχυρίζεται ότι σκοπίμως δεν είχε γνωστοποιηθεί ο θάνατος της στο δικαστήριο και ότι σκοπός ήταν να μην έχει κληρονομικό δικαίωμα στην τεράστια περιουσία της.
Επί της αγωγής του, το Πολυμελές Πρωτοδικείο Ρόδου εξέδωσε το 2009 απόφαση και την έκανε δεκτή. Αναγνώρισε την ανυπαρξία της απόφασης του ιδίου Δικαστηρίου με την οποία είχε διαταχθεί η λύση της υιοθεσίας το 2008.
Κατά της απόφασης ασκήθηκε έφεση αλλά ο θετός πατέρας του απεβίωσε προτού αυτή εισαχθεί και συζητηθεί στο ακροατήριο με αποτέλεσμα η πρωτόδικη απόφαση να καταστεί τελεσίδικη – αμετάκλητη!
Τονίζει ότι πρακτικά είναι κληρονόμος του αποβιώσαντος πατέρα του και ότι σκοπεύει να διεκδικήσει δικαστικά την κληρονομική μερίδα που αναλογεί στην «περιουσία του».
Υποστηρίζει παραπέρα ότι μετά την έκδοση της απόφασης για λύση της υιοθεσίας του το 1998 ο θετός πατέρας του ζήτησε να του χορηγηθεί κληρονομητήριο, το οποίο θα πιστοποιούσε το κληρονομικό δικαίωμά του ως μόνου εκ διαθήκης κληρονόμου της αποβιώσασας συζύγου του.
Παρουσίασε, όπως ισχυρίζεται, δημόσια διαθήκη του έτους 1997  που συντάχθηκε ενώπιον  συμβολαιογράφου, με την οποία η αποβιώσασα μητέρα του άφηνε εκείνον ως μοναδικό κληρονόμο της.
Το Μονομελές Πρωτοδικείο Ρόδου, δέχθηκε την αίτηση και διέταξε να του χορηγηθεί κληρονομητήριο στο οποίο αναφερόταν ότι είναι ο μοναδικός εκ διαθήκης κληρονόμος της, σε ολόκληρη την περιουσία της, κινητή και ακίνητη.
Με την προαναφερόμενη τακτική του ο θετός πατέρας του, όπως διατείνεται, απέκρυψε ότι υπήρχε η νεότερη (από 02.01.1998) ιδιόγραφη διαθήκη της μητέρας του, η οποία δημοσιεύθηκε την 7η Ιανουαρίου 2000 από το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών, με την οποία είχε ανακαλέσει κάθε προηγούμενη διαθήκη και δήλωσε ότι ο εν διαστάσει σύζυγός της αποδείχθηκε επαγγελματίας σύζυγος, καθώς την πίεσε να καταθέσει μαζί του αγωγή εναντίον του θετού παιδιού τους.
Υποστηρίζει ακόμη ότι στην ίδια διαθήκη η θετή μητέρα του δηλώνει ότι  καθ’ όλη τη διάρκεια του γάμου τους προσπαθούσε να της αποσπάσει όσο το δυνατόν περισσότερα χρήματα και να διώξει το θετό γιο της και την οικογένειά του και δήλωσε ότι η ίδια εγκατέλειψε την Ελλάδα, επειδή δεν μπορούσε να διαβιώνει πια μαζί του και εξαιτίας του τρόμου που της είχε προκαλέσει απειλώντας την ότι θα την κατάγγελλε (ψευδώς) για κατασκοπική δραστηριότητα κατά της Ελλάδας, για να εγκατασταθεί «…στη Σμύρνη – Τουρκία πλησίον του γιου της…».
Ο θετός γιός άσκησε κατά της απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Ρόδου, που αφορούσε το κληρονομητήριο αίτηση περί τροποποίησής του.
Δικάσιμος ορίσθηκε την 1η Μαρτίου 2001, κατά την οποία η συζήτησή της ματαιώθηκε.
Άσκησε στη συνέχεια αίτηση – κλήση για ορισμό νέου τόπου και χρόνου προς εκδίκαση της αίτησής του και μετά από δύο αναβολές τελικά εκδικάσθηκε.
Το Μονομελές Πρωτοδικείο Ρόδου εξέδωσε απόφαση με την οποία διέταξε την αναστολή της υπό κρίση αίτησης έως ότου εκδοθεί τελεσίδικη απόφαση από το αρμόδιο πολιτικό δικαστήριο, που να πιστοποιεί τη γνησιότητα της από 2 Ιανουαρίου1998 ιδιόγραφης διαθήκης της θετής μητέρας του.
Η εκκρεμότητα στην κρίση της αιτήσεως αυτής παραμένει.
Τονίζει ότι ο θετός πατέρας του είχε εκτιμήσει τότε δια των δικογράφων του την κληρονομιαία περιουσία της μητέρας του σε ποσό ύψους 5.000.000.000 δραχμών και ήδη (από τότε) 14.673.514,31 €.
Στην πορεία υπήρξε συμβιβαστική επίλυση της διαφοράς με τον θετό πατέρα του και όπως υποστηρίζει ο θετός γιός θα έδιδε δυνάμει του συμβιβασμού, πληρεξούσια στον ίδιο ή σε άτομο της επιλογής του προκειμένου αυτός να προβεί στην παραίτηση στο όνομα και για λογαριασμό του από κάθε ένδικο μέσο που μέχρι τότε είχε ασκήσει στην Ελλάδα.
Θα έκανε δε χρήση του δικαιώματος της παραίτησης, όπως είχε δεσμευθεί τότε προφορικά σ’ εκείνο ο θετός πατέρας του, μόνο αφότου τακτοποιούσε οριστικά, αναφορικά με τα μεταξύ τους εκκρεμούντα κληρονομικά ζητήματα, και υπό την αίρεση ότι θα ενέκρινε την προαναφερθείσα τακτοποίηση – διακανονισμό.
Είχαν συμφωνήσει, όπως ισχυρίζεται, να λάβει το 75% της κληρονομικής περιουσίας της μητέρας του στη Ρόδο και στην Ελλάδα γενικότερα και το 100% της κληρονομικής περιουσίας στην Τουρκία ενώ ο πατέρας του το 25%.
Προχώρησε τότε στην άμεση παραίτηση από όλα τα ένδικα μέσα που είχε έως τότε ασκήσει πριν προβεί στην τακτοποίηση των μεταξύ τους κληρονομικών εκκρεμοτήτων.
Υποστηρίζει ότι πέρα των 10.000 ευρώ που του είχε δώσει για να τον δελεάσει κανένα άλλο όρο δεν τήρησε από τη συμφωνία τους.
Στις 7 Νοεμβρίου 2013 συζητήθηκε μετά από πολυετή καθυστέρηση και αναμονή, ενώπιον του Α’ Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Αθηνών η κατηγορία σε βάρος του ύστερα από μήνυση του θετού πατέρα του για κακουργηματική πλαστογραφία αναφορικά σε ιδιόγραφη διαθήκη.
Επί της υπόθεσης αυτής εξεδόθη απόφαση δυνάμει της οποίας το Δικαστήριο είχε αμφιβολίες ως προς την πλαστότητα της επίδικης διαθήκης και τον απήλλαξε.
Η πλευρά της χήρας εκπροσωπείται από το δικηγόρο κ. Γιώργο Κυπραίο.