Στη δυτική Ιρλανδία συνηθίζουν να λένε: «Αν μπορείς να δεις το βουνό, τότε ετοιμάζεται να βρέξει. Αν δεν μπορείς να το δεις, τότε βρέχει». Η Ιρλανδία είχε και έχει πολλά προβλήματα, αλλά η ξηρασία ποτέ δεν την απασχόλησε. Ίσως γι’ αυτό οι έντονες αντιδράσεις του κόσμου ξεκίνησαν από την πρόθεση της κυβέρνησης να ιδιωτικοποιήσει το νερό.
Ο καιρός της μεγάλης εικόνας: Αν οι Ιρλανδοί είναι θυμωμένοι με τη λιτότητα, κάτι που συμβαίνει σε όλη την Ευρώπη, τότε το φράγμα μπορεί να σκάσει. Οι New York Times βλέπουν τι συμβαίνει σε μια χώρα που έχει βγει προσφάτως από το μνημόνιο. «Διαβάζουν» την επόμενη ημέρα και βγάζουν συμπεράσματα, όσο μπορούν να εξαχθούν τέτοια σε μια Ευρώπη που πάλλεται από αντιθέσεις και κοινωνικές εκρήξεις.
Τα δομικά προβλήματα παραμένουν, το δημόσιο χρέος είναι ακόμη υψηλό και τα νοικοκυριά πιέζονται αρκετά
Γράφει ο Φίνταν Ο’ Τουλ: «Μέχρι πρόσφατα οι Ιρλανδοί ήταν οι μαζοχιστές της Ευρώπης. Από την έναρξη της τραπεζικής κρίσης, το 2008, αποδέχθηκαν αγόγγυστα εκτεταμένες περικοπές στους μισθούς τους, περιορισμό του κοινωνικού κράτους, υψηλή ανεργία, μετανάστευση και απολύσεις. Σύμφωνα με μια μελέτη του ΔΝΤ, δημοσιευμένη το 2012, η Ιρλανδία βρέθηκε στην ανεπιθύμητη θέση να δεχθεί το μεγαλύτερο κύμα της τραπεζικής κρίσης. Ένα κόστος που μετακυλίσθηκε στους πολίτες».
Πώς μοιάζει η Ιρλανδία
Οι διαμαρτυρίες ήταν σποραδικές και ουσιαστικά η αλλαγή στην κυβέρνηση δεν επέφερε σημαντικές αλλαγές, καθώς το κεντροδεξιό κόμμα που κατηγορήθηκε για ενδοτισμό, έδωσε τη θέση του σε μια άλλη κεντροδεξιά κυβέρνηση που ακολούθησε τη γραμμή της «συνεννόησης» με τους δανειστές. Όπως σημειώνει το άρθρο: «Αν δει κανείς την Ιρλανδία από τα κεντρικά γραφεία της ΕΕ στις Βρυξέλλες ή από τα γραφεία της ΕΚΤ στη Φρανκφούρτη, τότε θα τη δει ως ένα νησί άνεσης εν μέσω μιας πολιτικής θαλασσοταραχής. Και αυτό διότι το πολιτικό κατεστημένο της Ευρώπης βρίσκεται σε πολιορκία τόσο από τα δεξιά, όσο και από τα αριστερά».
Σημειώνεται το παράδειγμα της Ελλάδας με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και οι αντίστοιχοι «πυρήνες» αντίδρασης στην Ισπανία, τη Γαλλία και την Αγγλία (Podemos, ΛεΠεν, UKIP). Οι χώρες που μπήκαν σε μνημόνιο θέλουν να φύγουν από αυτό. Τι θα συμβεί, όμως, μόλις βγουν από αυτό; Το παράδειγμα της Ιρλανδίας στέκει -πάλι- απτό και ζωντανό.
Πήρε τα φάρμακα
Σύμφωνα με τους NYT, η Ιρλανδία «πήρε τα φάρμακά της, έφτιαξε ένα παραμύθι όπου η υπομονή ανταμείβεται, έλεγξε τα δημοσιονομικά της, το ΑΕΠ της αναμένεται να παρουσιάσει αύξηση και η ανεργία έπεσε στο 11%. Για πρώτη φορά από το 2008, η ιρλανδική κυβέρνηση κατάρτισε έναν ισορροπημένο προϋπολογισμό δίχως αυξήσεις φόρων και περικοπές δαπανών. Στους δρόμους ο κόσμος βγαίνει, ψωνίζει στα μαγαζιά και περιμένει τα Χριστούγεννα. Ακόμη και η αγορά ακινήτων δείχνει να βρίσκει μια ισορροπία».
Θυμωμένοι
«Κι όμως, γιατί οι Ιρλανδοί είναι θυμωμένοι; Η κυβέρνηση, αντί να καρπωθεί την επιτυχία της μετάβασης από το μνημόνιο στην κανονικότητα, χάνει συνεχώς στις δημοσκοπήσεις και το Sinn Fein ανεβαίνει ραγδαία, ενώ έντονη είναι η δυσθυμία προς όλα τα κόμματα, από μεγάλο μέρος του κόσμου. Υπάρχουν, δε, και αρκετοί που σκοπεύουν να ψηφίσουν μικρότερου βεληνεκούς κόμματα. Η επανάσταση ξεκίνησε από το νερό για την Ιρλανδία. Πρόσφατες δημοσκοπήσεις έδειξαν πως οι Ιρλανδοί δεν σκοπεύουν να πληρώσουν περισσότερους φόρους για το νερό και θα αφήσουν τους λογαριασμούς τους απλήρωτους ως ένδειξη διαμαρτυρίας. Οι Ιρλανδοί, που άντεξαν σκληρότερους φόρους, τώρα αντιδρούν σε ένα ελάχιστο μέτρο. Κι όμως, το κάνουν!
Υπάρχει εξήγηση και είναι αυτή: είναι η βαθιά αίσθηση αδικίας ότι όλες οι θυσίες έγιναν για να σωθούν οι ιρλανδικές τράπεζες και οι διεθνείς ομολογιούχοι και ότι ο πόνος επιβλήθηκε μόνο στους φτωχούς κάνοντάς τους ακόμη πιο φτωχούς. Επιπροσθέτως υπάρχει η πικρία ότι κάποια πράγματα συνεχίζουν να συμβαίνουν, όπως η μετανάστευση των “μυαλών” της χώρας σε άλλες -πιο προνομιούχες- χώρες. Η επόμενη ημέρα της Ιρλανδίας, σύμφωνα με το άρθρο, δεν είναι ειδυλλιακή όπως θα περίμενε κανείς μετά την έξοδό της από το μνημόνιο. Τα δομικά προβλήματα παραμένουν, το δημόσιο χρέος είναι ακόμη υψηλό και τα νοικοκυριά πιέζονται αρκετά».
Οι Ιρλανδοί, ως γνήσια θρησκευόμενος λαός, σημειώνει ο Ο’ Τουλ, δέχθηκαν το μνημόνιο και το κόστος θεωρώντας πως είχαν αμαρτήσει και έπρεπε να τιμωρηθούν. Θεωρούσαν λοιπόν πως τώρα που υπέμειναν όλα αυτά, θα ερχόταν η συγχώρεση. Αυτή δεν ήρθε! Έτσι έφτασαν στο σημείο της έκρηξης όταν είδαν πως θα έπρεπε να χρεώνονται περισσότερο για το νερό που έρχεται δωρεάν από τους ουρανούς.
iefimerida.gr
