Εδώ και μερικές δεκαετίες, όσο τουλάχιστον μπορώ να θυμάμαι, δεν έχει υπάρξει στον τόπο μας φορολογική νομοθεσία που να ίσχυσε περισσότερο από ένα χρόνο. Ο φορολογικός νόμος τροποποιείται κάθε χρόνο και οι αλλαγές του αποβλέπουν, στο να καταστεί το φορολογικό σύστημα της χώρας δικαιότερο!…
Ας κάνουμε μια ευρύτερη ιστορική αναδρομή.
Στην αρχαία Ελλάδα και ειδικότερα στην αρχαία Αθήνα, ήταν γνωστοί τόσο οι άμεσοι όσο και οι έμμεσοι φόροι. Ωστόσο για τους Αθηναίους (και όχι μόνον) των κλασικών χρόνων η άμεση φορολογία, τουλάχιστον σε θεωρητικό επίπεδο, θεωρούνταν προσβλητική και τυραννική. Έτσι, η φορολόγηση ήταν κυρίως με τη μορφή των έκτακτων εισφορών για την εξυπηρέτηση των διαφόρων αναγκών είτε για πολεμικούς είτε για ειρηνικούς σκοπούς. Μάλιστα, στο χρυσό αιώνα του Περικλέους φορολογούνταν μόνο οι πλούσιοι και πλήρωναν εκείνοι το εισιτήριο των πιο φτωχών για θέατρο και διασκεδάσεις!
Κατά τα βυζαντινά χρόνια, στο μεσαίωνα, φορολογούνταν τα πάντα, από τον καπνό που έβγαινε από τις καμινάδες το λεγόμενο «καπνικόν τέλεσμα» που ήταν φόρος επί εκάστης καπνοδόχου δηλαδή επί των οικοδομών, μέχρι και τον αέρα που ανέπνεαν οι υπήκοοι το λεγόμενο «αερικό» ο οποίος ήταν είδος κεφαλικού φόρου επιβαλλόμενου προς απόκτηση από μέρους των υπηκόων του δικαιώματος να αναπνέουν!.. Το κίνημα «δεν πληρώνω» πρωτοεμφανίστηκε τότε, ακριβώς λόγω της επαχθούς φορολογίας και συνεχίστηκε στα χρόνια της οθωμανικής κυριαρχίας. Πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι οι αγρότες τότε, εγκατέλειπαν την περιουσία τους προκειμένου να μην πληρώσουν τους φόρους.
Κατά την Τουρκοκρατία, υπήρχε το «χαράτσι» που είναι συνώνυμο του κεφαλικού φόρου που επιβάλλονταν στους μη ομόθρησκους των κρατούντων και σύμφωνα με διάφορες πηγές, κάθε χριστιανός αφού τον πλήρωνε παραλάμβανε από τον εισπράκτορα την προσωπική του απόδειξη η οποία έφερε το εξής κείμενο: «ο φέρων το παρόν έχει την άδειαν να φέρη επί έν έτος την κεφαλήν επί των ώμων του» ….
Το 18ο αιώνα, υπήρχε ένας Αλβανός ονόματι Κιουλάκ Βογιατζή ο οποίος όντας θηριώδης και κακομούτσουνος σαν δαιμονικό, γύριζε από σπίτι σε σπίτι για να εισπράξει τη μια λίρα που όφειλαν οι χριστιανοί κυρίως φορολογούμενοι. Όποιος δεν απέδιδε τη λίρα, τον χτυπούσε μ’ ένα κόπανο που κουβαλούσε πάντα μαζί του. Ήταν όμως παράλληλα τόσο κουτός που δεν μπορούσε να ξεχωρίσει τα διάφορα νομίσματα της εποχής εκείνης. Έτσι, πολλοί Έλληνες που δεν είχαν να πληρώσουν, του έδιναν μερικές μπρούτζινες δεκάρες που τις γυάλιζαν προηγούμενα για να φαίνονται χρυσές και τον ξαπόστελναν. Από τότε, έμεινε η φράση «τα μυαλά σου και μια λίρα και του μπογιατζή ο κόπανος» που τη λέμε συνήθως για τους ελαφρόμυαλους. Μπογιατζής δεν ήταν άλλος από το Κιουλάκ Βογιατζή με τον κόπανό του.
Μεσούντος του β΄ παγκοσμίου πολέμου, η τότε τουρκική κυβέρνηση σε μια προφανή προσπάθεια εθνοκάθαρσης και με πρόσχημα την οικονομική κρίση, αποφάσισε να επιβάλει εξοντωτική φορολογία επί των ακινήτων των μη μουσουλμάνων, το λεγόμενο «βαρλίκι». Έτσι, εάν μέσα σε 15 ημέρες δεν καθίστατο δυνατή η πληρωμή του φόρου, επέρχονταν η άμεση δήμευση και πλειστηριασμός της περιουσίας του οφειλέτη, κινητής και ακίνητης και αν πάλι τα χρήματα δεν έφθαναν (φαντασθείτε το ύψος της φορολόγησης), τότε αυτός εξορίζονταν σε καταναγκαστικά έργα. Με τον τρόπο αυτό, η πλειοψηφία της ανθούσας τότε σε όλα τα επίπεδα ελληνικής κοινότητας της Κωνσταντινούπολης, έχασε τις περιουσίες της, εξαθλιώθηκε οικονομικά και κατέφυγε στην Αμερική και αλλού, ενώ περίπου το 10% εκτέλεσε καταναγκαστικά έργα με τίμημα μερικές φορές την ίδια τη ζωή.
Σας θυμίζει κάτι η μικρή αυτή ιστορική αναδρομή; Κάνετε μήπως κάποιο συνειρμό; Σωστά λοιπόν. Από το μεσαίωνα και μετέπειτα η ιστορία επαναλαμβάνεται και ανακυκλώνεται με τον ίδιο πάντα παρονομαστή αλλάζοντας όμως την εκάστοτε συσκευασία του «μπουγιουρντιού».
Η πρόσφατη συσκευασία που σε λίγο θα θεσπιστεί, έχει την ετικέτα «ενιαίος φόρος ακινήτων». Οι κυβερνώντες έχουν δίκιο όταν λένε ότι δεν πρόκειται για νέο μέτρο αφού ως ιδέα προϋπήρχε και εφαρμόζονταν από το βυζάντιο με το «καπνικό τέλεσμα» που προαναφέραμε και έχει δοκιμασθεί ξανά «επιτυχώς» σε άλλη χώρα με το «βαρλίκι» με το ίδια όπως και τώρα θύματα. Τον Ελληνισμό!…
Σύμφωνα λοιπόν με τον «ενιαίο φόρο ακινήτων», όλα τα έκτακτα τέλη που επιβλήθηκαν πρόσφατα στον ελληνικό λαό και στην περιουσία του (ΕΤΑΚ, ΦΑΠ, ΜΑΠ, ΓΑΠ, ΧΑΡΑΤΣ, ΤΑΠ, ΚΑΤΣ και πάει λέγοντας), ενώνουν τις δυνάμεις τους, ισχυροποιούνται και μετατρέπουν τις συμβάσεις τους από ορισμένου χρόνου σε μόνιμες, με διαδικασίες εξπρές, χωρίς καν να περάσουν «ΑΣΕΠ»… Το δεύτερο στάδιο θα είναι, να φορέσουν «μαύρα μανίκια» και να υπογράφουν ανενόχλητα δημεύσεις περιουσιών δίχως να απολογούνται σε κανένα αφού θα έχουν το πλεονέκτημα της μονιμότητας…
Ο νέος αυτός φόρος, είναι «φόρος κατοχής», με την κυριολεκτική και με την μεταφορική έννοια του όρου. Η επιβολή φόρου σε οποιοδήποτε αντικείμενο επειδή το κατέχεις, στερείται νομικού και ηθικού ερείσματος και καταρρίπτει κάθε έννοια δικαίου. Είναι δηλαδή μια διαδικασία μεσαιωνικού και αποικιοκρατικού τύπου που στο σύγχρονο κόσμο καταβαραθρώνει την ίδια την έννοια του λεγόμενου «νομικού πολιτισμού» η οποία δυστυχώς εξέλειπε στη χώρα μας προ καιρού με ευθύνη αμιγώς των πολιτικών της παραγόντων. Ο τρόπος δε με τον οποίο προωθείται, δηλαδή η ακατάσχετη περιπτωσιολογία, παραπέμπει σε μεσαιωνική διαστροφή τύπου ιεράς εξέτασης. Πρέπει λοιπόν ο φουκαράς, να δηλώσεις στον ιεροεξεταστή της ενορίας σου, πόσα παράθυρα έχει το διαμέρισμά σου, πού κοιτάνε, αν η γειτόνισσά σου είναι όμορφη και έχεις το προνόμιο να τη χαζεύεις και αν η γιαγιά που φροντίζεις στο σπίτι σου έχει καρούλια οπότε και μετράει σαν πατίνι και ως εκ τούτου αυξάνεται η φορολογητέα ύλη… Για να μη μιλήσουμε για τα αγροτεμάχια, τις στάνες και τις πυλωτές…
Η διαδικασία αυτή θα οδηγήσει στην εκ βάθρων αλλαγή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος της χώρας μας. Η δημόσια περιουσία ούτως ή άλλως οδηγείται από καιρού προς στην εξαφάνιση. Αν αλλάξει χέρια και η ιδιωτική, τότε στη χώρα μας θα είμαστε απλά νοικάρηδες.
Στην προωθούμενη ρύθμιση δεν χωράνε «λίφτινγκ» δηλαδή ελαφρύνεις για να φανεί δικαιότερη όπως ορισμένοι ισχυρίζονται. Πρέπει να αποσυρθεί ως κατάφωρα παραβιάζουσα στοιχειώδεις κανόνες δικαίου. Εκτός και αν αποδεχτούμε ότι πράγματι είμαστε αποικία ή ότι επιστρέψαμε στο μεσαίωνα, λογική η οποία δυστυχώς σιγά – σιγά περνά στο υποσυνείδητό μας, γι’ αυτό και οι μηδενικές αντιδράσεις από φορείς, συλλόγους, κόμματα αλλά και από προσωπικότητες (που δόξα τω θεώ διαθέτουμε πολλές) που δυστυχώς όμως κρύβονται.
