Ο δικηγόρος κ. Ιωάννης Φλεβάρης, δημοτικός σύμβουλος της μείζονος μειοψηφίας, με εμπειρία χρόνων στην αυτοδιοίκηση από διάφορα μετερίζια στον πρώην Δήμο Καλλιθέας, κλήθηκε από τη «δ» να εκφράσει τις σκέψεις του σχετικά με τον διάλογο που άνοιξε για μια νέα διοικητική μεταρρύθμιση.
• Πώς πιστεύετε ότι θα ωφεληθεί το νησί μας; Εάν παραμείνει ένας ο Δήμος ή εάν δημιουργηθούν περισσότεροι;
Θα απαντήσω ευθέως, χωρίς περιστροφές ή αν θέλετε χωρίς χρησμούς και ήξεις αφήξεις.
Ο ένας Δήμος δεν ωφέλησε τη Ρόδο. Διατηρώ την προσωπική μου πολιτική και αυτοδιοικητική άποψη και θέση και τάσσομαι ανεπιφύλακτα και αιτιολογημένα υπέρ της δημιουργίας περισσοτέρων Δήμων στο νησί της Ρόδου. Την άποψη αυτή εκφράζω και στηρίζω δημόσια και δυναμικά. Σέβομαι τις αντίθετες απόψεις υπέρ του ενός Δήμου στα σημερινά του όρια ή σε ακόμα μεγαλύτερα, πιστεύω όμως ότι οι χαοτικές συνενώσεις των ΟΤΑ σε αχανείς διοικητικές περιοχές δεν αποτελούν αυτοδιοίκηση αλλά κακέκτυπο του υδροκεφαλικού Αθηναϊκού Κράτους υπό κλίμακα. Αυτό πιστεύω και τοποθετούμαι ξεκάθαρα χωρίς σπουδή και μέριμνα τήρησης ισορροπιών. Τούτο δεν αποτελεί μυστικό, ούτε συνηθίζω να κρύβομαι πίσω από το δάκτυλό μου. Αυτό έπραξα και στο ζήτημα της δημιουργίας αυτοτελούς περιφέρειας στο νομό Δωδεκανήσου για εθνικούς, διοικητικούς, χωροταξικούς, συγκοινωνιακούς και ιστορικούς λόγους και με κάθε ευκαιρία που μου δίνεται αναφέρομαι στο θέμα, το οποίο οι Δωδεκανήσιοι ούτε λησμονούν ούτε δέχονται να μπει κάτω από το χαλί.
Αυτά τα δυο μετερίζια της αυτοδιοικητικής λειτουργίας του τόπου και των νησιών μας στον πρώτο και στον δεύτερο βαθμό αυτοδιοίκησης αποτελούν από μόνα τους την ραχοκοκαλιά μιας τοπικής στρατηγικής που μπορεί να οδηγήσει σε καλύτερες μέρες. Πρεπει όμως κάποια στιγμή να σταθεροποιηθούν τα πράγματα νομοθετικά και διοικητικά διότι οι συνεχείς μεταβολές, αλλαγές, μεταπτώσεις και πειραματισμοί ασχέτως εάν ενίοτε καλούνται μεταρρυθμίσεις προκαλούν αναστάτωση και ανασφάλεια δηλαδή αποτέλεσμα αντίθετο του προσδοκόμενου , αποτυχία και απογοήτευση. Όλοι γνωρίζουν ότι αυτό στην Ελλάδα συμβαίνει εθιμικά σχεδόν ή αν προτιμάτε κατ΄ επάγγελμα και κατά συνήθεια στους περισσοτέρους τομείς της κρατικής λειτουργίας, στην οικονομία, στη φορολογία, στην αυτοδιοίκηση, στην εκπαίδευση και λίγο έως πολύ παντού. Σταθεροποίηση και σταθερότητα χρειαζόμαστε για να βαδίσουμε μπροστά.
Τάσσομαι υπέρ των περισσοτέρων Δήμων διότι η πραγματική μεταρρύθμιση και η βελτίωση των πραγμάτων πρέπει να έρθει με την στοχευμένη, συγκροτημένη και αρχιτεκτονημένη εκείνη πρόταση που θα αφαιρέσει κάθε έμφαση και ρητορεία που έχει επικολληθεί στην αυτοδιοίκηση από την «πειραματική» περίοδο νομοθέτησης του Ν.3852/2010 για να διαλύσουμε τον μύθο και να επανατοποθετήσουμε την Κοινότητα μεταξύ της Πόλης και του χαοτικού Δήμου – Μητρόπολης που από κοινού δημιούργησαν οι κ.κ. Γ.Α.Παπανδρέου – Ραγκούσης. Η παρουσίαση μιας πρότασης για την διοικητική μεταρρύθμιση μετά τον «Καλλικράτη» και για την αρχιτεκτονική της «Πόλεως» ενσωματώνει θεωρία και πράξη με αξιοποίηση της εμπειρίας των προηγούμενων εφαρμογών στην κυρίως Ελλάδα και όχι στην Ευρώπη, διότι τα δεδομένα εδώ είναι διαφορετικά.
Το θέμα πρέπει να τεθεί με άκρως επιστημονικό και όχι με πολιτικό τρόπο ούτως ώστε να υπηρετηθεί ο σκοπός και όχι η σκοπιμότητα μιας προσωρινής κομματικής υπερίσχυσης ή προσωπικές φιλοδοξίες.
Η ισχύουσα Διοικητική Τάξη την πραγματικότητα της οποίας βιώνουμε όχι μόνο εδώ αλλά ανά την επικράτεια αποτελεί απομίμηση παλαιοτέρων προσπαθειών διοικητικής διαίρεσης με ουσιώδες στοιχείο την αναγκαστική συνένωση σε ελάχιστους και τεράστιους Δήμους και δεύτερον την κατάργηση της αυτοδιοίκησης εκτός του κέντρου ή της έδρας των δήμων, την περιορισμένη δυνατότητα παρεμβάσεων στις δημοτικές ενότητες και τα χωριά την ακυβερνησία και το μαρασμό των Κοινοτήτων. Προσεγγίζω το πρόβλημα με την αγανάκτηση του μεγάλου Picasso που είχε πει για τις αντιγραφές και τις παραμορφώσεις: «Δουλεύεις χρόνια ολόκληρα για να φτιάξεις ένα πράγμα και ύστερα έρχεται κάποιος άλλος και σου το φτιάχνει «χαριτωμένο». Βελτίωση των αδυναμιών του Καποδίστρια έπρεπε να φέρει ο Καλλικράτης και όχι την κατάργησή του.
Εγγενής αδυναμία του Καλλικράτη είναι η έλλειψη προοπτικής αφού φαίνεται να αποκλείει και να μην πιστεύει στην ανάπτυξη και την μετεξέλιξη της σημαντικής Κοινότητας σε Πόλη, πράγμα που θα έχει μόνο θετικές συνέπειες. Η ιστορική προσέγγιση είναι χρήσιμη. Παραθέτω ένα ιστορικό παράδειγμα της αρχαίας συνένωσης των πόλεών μας. Όταν ο Στράβων επισκέφθηκε την νέα πόλη της Ρόδου, μετά την αρχαία συνένωση των ιστορικών πόλεων Λίνδου, Καμείρου και Ιαλυσού, διαπίστωσε ότι οι πόλεις αυτές δεν βρισκόταν σε ακμή αλλά σε υποβάθμιση όμως για την νέα πόλη της Ρόδου είπε: «Η δε των Ροδίων πόλις … λιμέσι και οδοίς και τείχεσι και τη άλλη κατασκευή, τοσούτον διαφέρει των άλλων, ωστ’ ουκ έχομεν ειπείν ετέραν αλλ΄ ουδέ πάρισον, μη τι γε κρείτω ταύτης πόλεως». Η μαρτυρία αυτή παραπέμπει σε μοντέλο τύπου «Μητρόπολις» που προέκρινε ο «Καλλικράτης» με τη δημιουργία ισχυρού αυτοδιοικητικού κέντρου με ευρεία διοίκηση εδαφών με παράλληλη υστέρηση και παρακμή των συνιστωσών (πόλεων – κοινοτήτων) που το δημιούργησαν.
Σήμερα τι στ΄ αλήθεια θέλουμε να σχεδιάσουμε για το παρόν και το μέλλον; Ποιος πρέπει να είναι ο ιδανικός πληθυσμός της μέσης Ελληνικής Πόλης. Ποια είναι τα στοιχεία που πρέπει να έχει η νησιωτική Πόλη. Ποιος ο χαρακτήρας και τα χαρακτηριστικά της μικρής επαρχιακής Πόλης και τέλος ποια τα στοιχεία της σημαντικής Κοινότητας που με την μετατροπή της σε περιφερειακό διοικητικό κέντρο μπορεί να μετασχηματιστεί σε πόλη.
Αυτό είναι το πρότυπο μεταρρύθμισης στο οποίο πιστεύω. Σύνθεση δυνάμεων για το καλό του νησιού μας με επιστράτευση και ενεργοποίηση τοπικά του ανθρωπίνου δυναμικού που θα εργασθεί και θα μοχθήσει για το καλό του τόπου τον οποίο υπηρετεί, τον οποίο θα γνωρίζει πιθαμή προς πιθαμή, θα έχει εξουσία και μέσα, οικονομικά και διαχειριστικά να αναπτύξει την περιοχή του, να κάνει έργα και να δραστηριοποιηθεί στην περιοχή του και κατ΄ επέκταση στο νησί της Ρόδου με υλικές και άυλες ενέργειες, τις οποίες έχουμε τόσο ανάγκη ειδικά σήμερα την εποχή της οικονομικής κρίσης και των τόσων δυσκολιών. Το αυτοδιοικητικό αυτό όραμα μπορεί να επιτευχθεί με την δυνατότητα διάσπασης των σημερινών δήμων σε νέους μικρότερους και πιο λειτουργικούς ΟΤΑ.
Ο Ροδιακός Λαός, εκτιμώ ότι είναι απογοητευμένος στο σύνολο του σχεδόν από τον Καλλικράτη και στηρίζει τις ελπίδες του για βελτίωση των πραγμάτων σε αλλαγές που πρέπει να γίνουν γιατί είναι αναγκαίες. Αυτοδιοίκηση υπάρχει όταν μπορούν οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι των δημοτών δηλαδή οι ίδιοι οι κάτοικοι μιας περιοχής που είναι ορισμένη και όχι απεριόριστη να διοικούν και να αποφασίζουν για τον τόπο τους και όχι να αποφασίζουν κατά κύριο λόγο άλλοι γι’ αυτούς όπως συμβαίνει σήμερα με τον ένα Δήμο. Εάν πρέπει να μιλήσω ακόμα πιο απλά θα σας πω για την απογοήτευση, την αγωνία και τον προβληματισμό που νιώθω όταν έρχονται στο αυτοδιοικητικά όργανα που συμμετέχω δηλαδή στο δημοτικό συμβούλιο και στην επιτροπή ποιότητας ζωής του Δήμου Ρόδου όπου οι γνώστες, κοινωνοί και αποδέκτες των θεμάτων ή των προβλημάτων που συζητούνται, έρχονται απλώς εισηγητικά και όχι αποφασιστικά δηλαδή εμφανίζονται μάλλον ως φτωχοί συγγενείς και ζητούν τη ψήφο ανθρώπων που θα αποφασίσουν σε τελευταίο βαθμό για κρίσιμα ζητήματα μιας περιοχής ή μιας κοινότητας την οποία ενδεχομένως κάποιοι δεν έχουν επισκεφτεί ποτέ ή έχουν χρόνια ολόκληρα να πάνε σε αυτήν ή να περάσουν έστω και από μακριά. Το χαρακτηρισμό φτωχοί συγγενείς τον χρησιμοποιώ σκωπτικά για τις καταστάσεις που δημιούργησε ο Καλλικράτης και τις οποίες βιώνουμε όλοι μας και όχι προς απαξίωση των συναδέλφων αιρετών, μελών των Κοινοτικών και Τοπικών Συμβουλίων που εκλήθησαν να φυλάξουν Θερμοπύλες και Εστίες αλλά αφέθηκαν χωρίς «όπλα» και «ασπίδες» στο έλεος του Θεού, στη δική τους υπέρβαση και στο δικό τους φιλότιμο . Αυτή είναι η κατάσταση σήμερα και θεωρώ ότι δεν τίθεται μόνο θέμα προσώπων ή ικανοτήτων αλλά θέμα ανασχεδιασμού της αυτοδιοίκησης. Σε θέματα αριθμού, ονοματολογίας ή διοικητικών ορίων των Δήμων δεν επιθυμώ να εισέλθω, ούτε το θεωρώ σκόπιμο διότι θα χάσουμε την ουσία και θα αφαιρέσουμε βάθος από την συζήτηση που άνοιξε και η οποία αφορά το μείζον που είναι η πορεία της αυτοδιοίκησης στο νησί μας με τελικό αποδέκτη και επίκεντρο τον άνθρωπο, τον κάθε συμπατριώτη μας στην Πόλη ή στο χωριό.
Εάν και εφόσον έρθει εκείνη η ώρα έχω ήδη διαμορφώσει άποψη την οποία θα καταθέσω καθώς πιστεύω ότι οι Πόλεις και οι Κοινότητες πρέπει να έχουν τάξη και κανονικότητα και όχι συγκεχυμένο και συγκεντρωτικό τρόπο διοίκησης, επέκτασης και ανάπτυξης.
