Μ. Λουλούς: Να σταματήσουμε το ράβε ξήλωνε

¶ρθρο
του Μιχάλη Λουλού
Όλοι μας είμαστε μάρτυρες της αλλαγής που έφερε ο Καλλικράτης σε τοπικό επίπεδο. Όπως όλα πια δείχνουν ξεκάθαρα το μοντέλο αυτό απέτυχε. Ο Δήμος -Κυβερνείο που μας έλεγαν πριν την εφαρμογή του δεν ήταν παρά ένα φιάσκο.
Το μόνο που καταφέραμε ήταν να δημιουργήσουμε περισσότερα προβλήματα από αυτά που λύσαμε. Προβλήματα στην καθημερινότητα τόσο του πολίτη όσο και των διοικούντων. Αυτά που την επόμενη μέρα αν δεν τα αντιμετωπίσουμε με σοβαρότητα και υπευθυνότητα θα τα βρούμε και πάλι μπροστά μας πιο μεγάλα και πιο σύνθετα.
Παρακολούθησα τις τελευταίες εξελίξεις με τη συνάντηση που συγκάλεσε η ηγεσία του Υπουργείου Εσωτερικών και δεν κατάλαβα ακριβώς το λόγο που έγινε τελικά. Ο κόσμος περισσότερο μπερδεύτηκε απ’ όσο έβγαλε κάποιο ξεκάθαρο συμπέρασμα.
Μήπως θα ήταν καλύτερο να προχωρήσει η ηγεσία του Υπουργείου σε ένα δημόσιο διάλογο με όλες τις παραγωγικές τάξεις και γιατί όχι με το λαό απευθείας προκειμένου να αποφασίσουμε εμείς οι ίδιοι για τις τύχες μας; Μήπως χρειάζεται να έρθουν να δουν οι ίδιοι με τα μάτια τους τα προβλήματα που δημιουργήθηκαν εξαιτίας της εφαρμογής του Καλλικράτη και μετά να πάρουν τις όποιες αποφάσεις;
Τα ζητήματα είναι συγκεκριμένα. Καθημερινότητα, χωροταξικό, αποκεντρωμένη διοίκηση. Δεν μπορείς να σχεδιάσεις ένα καινούργιο πλάνο χωρίς να τα λάβεις υπόψη σοβαρά αυτά. Ούτε μπορείς να αποφασίσεις να κρατήσεις το παλιό μοντέλο χωρίς να τα διορθώσεις.
Σαφέστατα αν κάνουμε παραπάνω από έναν δήμους στο νησί, τα πράγματα θα είναι λίγο πιο εύκολα για εκείνους που θα ασκήσουν διοίκηση. Απ’ ότι φάνηκε το νησί δεν μπορεί να κυβερνηθεί από έναν άνθρωπο. Χρειάζονται πολλοί μαζί να βάλουν πλάτη αλλά και οι παλιές κοινότητες να αποκτήσουν ξανά ρόλο ενεργό στην επίλυση των τοπικών τους προβλημάτων.
Επίσης δεν μπορούμε να κολλήσουμε ταμπέλες στους δήμους αγροτικοί, ορεινοί, τουριστικοί. Η Ρόδος μπορεί να έχει μια τέτοια διαμόρφωση αλλά τελικά όλοι ζούμε από τον τουρισμό. Και ο ξενοδοχοϋπάλληλος και ο αγρότης και ο ελεύθερος επαγγελματίας.
Ας δούμε για μια φορά το ζήτημα σοβαρά και να σταματήσουμε το ράβε ξήλωνε κάθε τόσο. Ας δώσουμε φωνή στον ίδιο το λαό και ας ακούσουμε με προσοχή τα προβλήματά του. Γιατί τελικά πάντα αυτός το πληρώνει το μάρμαρο και μάλιστα κάποιες φορές το πληρώνει πανάκριβα.