Από τον ιστορικό χώρο του Πολυτεχνείου, χώρο της κορυφαίας αντιδικτατορικής πράξης, της ιστορικής εξέγερσης του Νοέμβρη του 1973, αστείρευτης πηγής έμπνευσης των αγώνων του Ελληνικού λαού και της πρωτοπόρας νεολαίας του,
Η Πρυτανεία του ΕΜΠ
ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΕΙ
ότι παραμένουν και σήμερα επίκαιρα τα οράματα και τα εμβληματικά αιτήματα :
«ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ –
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»
«ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ – ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ –
ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΡΟΚΟΠΗ»
Η φωνή του Πολυτεχνείου βγαλμένη μέσα από την πολυφωνία του, μεσ΄ απ’ τις αντιθέσεις του.
Το όραμα που πολέμησε τη δικτατορία.
Το προσκλητήριο της ενότητας και του αγώνα.
Κι ο λαός κατέβηκε στους δρόμους.
Κι άφησε πίσω του τη δημοκρατία της 20ης Απρίλη του ΄67, -την ξένη εξάρτηση, που υποδουλώνει και φέρνει τυραννίες – αλλά και την ησυχία του- την παθητικότητα και τον φόβο.
Για να πάρει στα χέρια του τη ζωή του, τον κόσμο.
Η μετάδοση και η διατήρηση της ιστορικής μνήμης του «Πολυτεχνείου» δεν μπορεί και δεν πρέπει να μουσειοποιηθεί. Δεν είναι ακίνδυνη, ούτε και χωρίς προεκτάσεις για τη σημερινή πολιτική ζωή. Δίνει ένα άλλο μήνυμα πολιτικής συμπεριφοράς: αυτό της ενεργού κοινωνικής και πολιτικής συμμετοχής του πολίτη για τη διαμόρφωση της ζωής και της τύχης του με δική του ευθύνη.
Το πρόσωπο του Πολυτεχνείου είναι ασυμβίβαστο· είναι εξεγερμένο· είναι ανθρώπινο.
Όταν την ώρα που πέφτουν οι πρώτοι νεκροί, την ώρα, που κατεβαίνουν άρματα μάχης ο πομπός λέει την αλήθεια: «Ελληνικέ Λαέ μας σκοτώνουν!» και καλεί «όλο το λαό στους δρόμους», στην εξέγερση, στη ρήξη με το καθεστώς της υποτέλειας.
Η αποχώρηση θα σήμαινε συμβιβασμό και ήττα.
Και μείς μείναμε.
Όχι από ηρωισμό.
Από αγάπη για τη ζωή μείναμε.
Για να την αντικρύσουμε και τ’ άλλο πρωί στα μάτια εγκάρδια και να της χαμογελάσουμε. Για κείνη τη ζωή όπου αξίζει κανείς να ζει.
Για να μην πεθαίνουμε κάθε μέρα.
Την ώρα εκείνη δεν την έκρινε ο φόβος της επερχόμενης σφαγής. Η ιδεολογία του εμφύλιου, που χώριζε το λαό σε νικητές και νικημένους καταρρακώθηκε. Τώρα πια ξέραμε. Νικητής ή νικημένος, θα ήταν ολόκληρος ο λαός.
Όταν, την ώρα που πέφτει η πόρτα του Πολυτεχνείου κάτω απ’ τις ερπύστριες των τανκς και ο πομπός καλεί «το λαό κι όλες τις αντιδικτατορικές δυνάμεις και κόμματα, σ’ ένα κοινό πρόγραμμα πάλης για να πέσει η δικτατορία, για δημοκρατία, εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία»,
Δίνει το μήνυμα της συνέχειας και της ζωής.
Κι όταν κλείνει ο πομπός, ο εθνικός ύμνος δίνει την υπόσχεση του ανυποχώρητου.
Απ’ το Πολυτεχνείο βγήκαμε με τα χέρια σφιγμένα και το κεφάλι ψηλά. Μας έβγαλε ο στρατός. Δεν παραδοθήκαμε.
Το πρόσωπο του Πολυτεχνείου είναι ζωντανό· είναι επίκαιρο.
Το Πολυτεχνείο δεν είναι Μνημείο – Κραυγή – Ιστορική στιγμή.
Δεν είναι επετειακός εορτασμός, ούτε όμως και επετειακή βία.
Δεν είναι ¶συλο μιας ιδέας ή μιας παράταξης. Είναι όλων των ιδεών και όλων των δυνάμεων που μπορεί να αντιπαρατίθενται, αλλά οφείλουν να είναι ικανές να διαλέγονται και να συντίθενται.
Είναι η αντίσταση στην αφομοίωση.
Είναι η σύγκρουση με κάθε εξουσία που καταργεί την Ελευθερία, τη Δημοκρατία και τη Λαϊκή Κυριαρχία.
Είναι η ρήξη με κάθε πολιτική που απειλεί την Παιδεία, την Κοινωνική Πρόνοια, την Ασφάλιση, τα Δικαιώματα των Εργαζομένων, το Περιβάλλον, και την Αξιοβίωτη Ανάπτυξη, το Μέλλον της Νεολαίας.
Είναι η καθημερινή απόρριψη αλλά και η καθημερινή πράξη.
Είναι η συμμαχία με το παρόν για την κατάκτηση της ζωής.
Είναι η αλλαγή του κόσμου.
Σήμερα 40 χρόνια μετά, η δημοκρατία της μεταπολίτευσης αποδιαρθρώνεται σε συνθήκες ελέγχου και εξάρτησης από αλλότρια κέντρα και συμφέροντα που διευρύνουν τη ψαλίδα μεταξύ Βορρά και Νότου. Καταρρέουν ακατάλυτοι θεσμοί, όπως οι θεσμοί της Δημόσιας και Δωρεάν Παιδείας, με την επίθεση απαξίωσης του Δημόσιου Πανεπιστήμιου, την παραβίαση της συνταγματικής επιταγής για την αυτοδιοίκησή του, με τη δραματική υποχρηματοδότηση και με τη στέρηση του ζωτικού ανθρώπινου δυναμικού του, που υλοποιείται με την εφαρμογή της Κυβερνητικής Πολιτικής διαθεσιμότητας.
Η Κυβέρνηση κλείνει το Πολυτεχνείο!
Κλείνει το ΕΚΠΑ!
Το πλήγμα που υφίστανται 8 διακεκριμένα Πανεπιστήμια της Χώρας είναι δύσκολα ανατάξιμο.
Οι θεσμοί της πληροφόρησης και της ενημέρωσης πλήττονται με το «μαύρο» στην λειτουργία της ΕΡΤ!
Το κράτος δικαίου καταρρέει μαζί τους, καθώς κλονίζεται η εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη που εξώφθαλμα ακολουθεί τις προτεραιότητες που υπαγορεύει το μνημόνιο.
Το κράτος δικαίου δεν είναι κράτος εισαγγελέων και δικαστών, είναι κράτος θεσμών.
Μαζί του καταρρέει η κοινωνική συνοχή, καθώς τόσο στο Δημόσιο, όσο και στον ιδιωτικό Τομέα συρρικνώνεται δραματικά η απασχόληση και υπονομεύεται η ανάπτυξη.
Η απορρύθμιση αυτή της Παιδείας, της Ενημέρωσης, της Εργασίας και της Οικονομίας συνταράζει συθέμελα τη σύγχρονη μεταπολιτευτική Δημοκρατία, η οποία αποδεικνύεται κενή περιεχομένου, μια που πλήττεται δραστικά η δυνατότητα της Κοινωνίας να επιβιώσει, να εκφραστεί να δημιουργήσει.
Η αποδιάρθρωση των θεσμών δεν έχει απλώς βάθος που αφορά μεγάλο εύρος του κοινωνικού φάσματος. Έχει και βάθος χρόνου. Δεν κόβει τα πόδια μόνο της σημερινής κοινωνίας. Κόβει τα πόδια και των γενεών που έρχονται. Στερεί από τον καθένα μας και απ’τον τόπο το μέλλον του. Μας στερεί την Ελπίδα.
Αν το Πολυτεχνείο της ιστορικής εξέγερσης του Νοέμβρη του 1973 «άνοιξε» τις πόρτες στην Δημοκρατία της Μεταπολίτευσης, το Πολυτεχνείο σήμερα μπορεί να αποτελεί κέντρο αιχμής ώστε η Γνώση και η Καινοτομία να συμβάλει και στην Ανάπτυξη με αειφορία στη βιώσιμη και αξιοβίωτη ανάπτυξη. Η Πολιτεία οφείλει να αξιοποιεί τα επιτεύγματα του Πολυτεχνείου στην Εκπαίδευση και στην Έρευνα και όχι να το υποβαθμίζει και να διαλύει τις ανταγωνιστικές και παραγωγικές δομές του. Το Πολυτεχνείο μπορεί να συμβάλει στην έξοδο από την κρίση τροφοδοτώντας την πραγματική οικονομία με το δυναμισμό της γνώσης και της τεχνολογίας που παράγει, αλλά και με τους νέους μηχανικούς που πρέπει να αναγνωρίζονται τα διπλώματά τους και τα επαγγελματικά τους δικαιώματα, όπως και το πολιτικό τους δικαίωμα να κρίνουν και να μετέχουν στο σχεδιασμό και την υλοποίηση της κοινωνικής, οικονομικής, πολιτιστικής ανάπτυξης της Ελληνικής κοινωνίας.
Η Επανάσταση της Γνώσης και η ακεραιότητα της Λογικής, μπορούν με το Πολυτεχνείο ως καταλύτη, σήμερα -για άλλη μια φορά- να τροφοδοτήσουν την παλινόρθωση της πολιτικής, το σχεδιασμό και την υλοποίηση της ανάπτυξης με γνώση αλλά και συνείδηση.
Όμως οι συνθήκες σήμερα της ξένης εξάρτησης της κατοχής και της αποδιάρθρωσης των θεσμών και του Κράτους Δικαίου δεν επιτρέπουν στο Πολυτεχνείο, στις δυνάμεις της δημιουργίας να ασκήσουν το ρόλο τους.
Το ασυμβίβαστο Πολυτεχνείο της δημιουργίας, το Πολυτεχνείο το ανοιχτό στην κοινωνία, ικανό να εμπνέει να παροτρύνει να «ποιεί», το Πολυτεχνείο έναυσμα προαγωγής Πολιτισμού και όχι καθήλωσης ή βαρβαρότητας, δεν μπορεί να αποσυνδεθεί από την παράδοση και το πνεύμα της εξέγερσης του ’73. Χωρίς το πνεύμα και την πράξη της ανατροπής. Τώρα, ξέρουμε ότι λειτουργικά δεν μπορεί να υπάρξει. Γιατί καμία πολιτική, κανένα μέτρο, δε μπορεί ούτε να σχεδιαστεί, ούτε να εφαρμοστεί αν δεν στηριχτεί στις δυνάμεις του Πανεπιστημίου και στις αποφάσεις των Συλλογικών οργάνων των οργάνων των φοιτητών, των εργαζομένων, των διδασκόντων, αλλά και στην αποδοχή της κοινωνίας και κυρίως στην εξυπηρέτηση των αναγκών της.
Από το χώρο της ιστορικής εξέγερσης, η Πρυτανεία του ΕΜΠ
ΚΑΛΕΙ τη νεολαία, το λαό της Αθήνας
Να υψώσουν για άλλη μια φορά τη σημαία του Πολυτεχνείου με τα αιτήματά του αναβαπτισμένα στους σύγχρονους, ασυμβίβαστους κοινωνικούς αγώνες του λαού και της Νεολαίας, στην Επανάσταση της Γνώσης, στο ασυμβίβαστο της λογικής, στο πάθος της συμμετοχής, στο όραμα του μέλλοντος.
Να συμμετάσχουν καθολικά και ενωτικά στις εκδηλώσεις μνήμης της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και στην πορεία στην Αμερικάνικη Πρεσβεία.
Να συμβάλλουν ώστε ο φετινός εορτασμός να πάρει παλλαϊκό χαρακτήρα.
Να υπερασπίσουν έμπρακτα το χαρακτήρα και το περιεχόμενο του αγωνιστικού νοήματος των τριήμερων εκδηλώσεων μνήμης του Πολυτεχνείου.
Να ζωντανέψουν την πολιτική κληρονομιά του Πολυτεχνείου δίνοντας δύναμη στη φωνή του.
ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ
και 40 χρόνια μετά
μας οδηγεί με το φως του Προμηθέα Πυρφόρου.
