« … ο λαός βλέπει τη σημερινή χρεωκοπία˙ και μεσ’ στα μάτια του η οργή μεστώνει. Μες στην ψυχή του λαού μεστώνουν και βαραίνουν τα σταφύλια της οργής… τα σταφύλια βαραίνουν για τον τρύγο».
Δεν θα μπορούσαν ποτέ να είναι πιο επίκαιρα τα λόγια του Τζον Στάινμπεκ στα «Σταφύλια της Οργής», του έργου δηλαδή που συγγράφηκε στην κορύφωση της αμερικανικής οικονομικής και κοινωνικής εξαθλίωσης, στη διάρκεια του β’ παγκοσμίου πολέμου.
Η ίδια εικόνα και στην Ελλάδα του 2013, με τα εκατομμύρια του λαού να βιώνουν την απογοήτευση, την πείνα και κυρίως την απελπισία. Η ίδια εικόνα στην Ελλάδα του 2013, όπου ολόκληρη έχει παραδοθεί στα ξένα συμφέροντα που αποζητούν τον έλεγχο της αυλής του παραδείσου (όπως χαρακτηρίζεται ο ευρωπαϊκός νότος). Μιας Ελλάδας που οδηγείται σ’ έναν ιδιότυπο εμφύλιο πόλεμο, με θύματα τους ίδιους τους πολίτες. Φτωχοί εναντίον φτωχών και φτωχοί εναντίον πλούσιων. Ακόμα και αυτοί, οι πλούσιοι διαπομπεύονται, οδηγούνται στον Καιάδα, απλώς και μόνο για δοθεί η αίσθηση πως όλοι βρίσκονται στο ίδιο καζάνι.
Ο λαός, όμως δεν θέλει «εκτελέσεις» για να ικανοποιηθεί.
Ο λαός θέλει ελπίδα, τη χρειάζεται για να παλέψει. Την έχει ανάγκη για να σταματήσει να αναζητά τροφή στους κάδους των απορριμμάτων και να λειτουργήσει ουσιαστικά προς όφελός του.
Ο λαός ξέρει από φτώχεια και πώς να την αντιμετωπίσει με αξιοπρέπεια.
Τα «σταφύλια της οργής» βαραίνουν σήμερα στην Ελλάδα και η χώρα μας δεν θα τελειώσει όπως το βιβλίο του Στάινμπεκ, με την κοπέλα που έχοντας χάσει το παιδί της, μένει να δίνει το γάλα της σ’ έναν ετοιμοθάνατο εργάτη.
